Το μεταλλείο του Αμιάντου

H ιστορία που κουβαλά στις πλάτες του είναι μεγάλη

Η ιστορία του μεταλλείου και της περιοχής.

Είναι γνωστό ότι η Κύπρος είναι μια από τις αρχαιότερες πηγές αμιάντου, με το μεταλλείο του Αμιάντου να είναι ίσως το μεγαλύτερο όσον αφορά τα αποθέματα χρυσοτιλικού αμιάντου σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το συγκεκριμένο μεταλλείο βρίσκεται κοντά στο χωριό Αμίαντος, που βρίσκεται περίπου 48 χιλ. βορειοδυτικά της Λεμεσού και γειτονεύει συνάμα και με την οροσειρά του Τροόδους. Το όνομα του χωριού άλλωστε πιστεύετε ότι προήλθε από την εξόρυξη αμιάντου και είναι και μάλιστα ο πιθανότερος λόγος που το χωριό ξεκίνησε να κατοικείται εξ αρχής.

Ο Aμίαντος είχε ανέκαθεν χρησιμότητα στις ζωές των ανθρώπων, αφού από την αρχαία κιόλας εποχή βοηθούσε στην κατασκευή των σεντονιών και στην αποτέφρωση των νεκρών. Με την πάροδο όμως των χρόνων, η χρησιμότητα του Αμιάντου είχε μια ανοδική πορεία, καθιστώντας τον ένα υλικό που τραβούσε το ενδιαφέρον όχι μόνο των ντόπιων αλλά μέχρι και ξένων εταιριών. Η οργανωμένη παραγωγή αμιάντου είχε ξεκινήσει το 1904, στο μεταλλείο του Αμιάντου που ξέρουμε μέχρι και σήμερα και συνεχίστηκε μέχρι και το 1988. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, αυτό που πιστεύετε είναι ότι το βάρος του αμιάντου που παράχθηκε είναι περίπου ένας τόνος.

Όλα όμως πήραν μια διαφορετική τροπή, όταν το 1982 ξεκίνησε η διεθνής εκστρατεία εναντίον της χρήσης του αμιάντου που είχε ως αποτέλεσμα την απότομη πτώση στην ζήτηση αλλά και στην τιμή του αμιάντου. Αυτό όμως δεν ήταν το μόνο πρόβλημα του μεταλλείου, αφού τα περιβαλλοντικά προβλήματα όλο και πλήθαιναν αφού η πολύχρονη λειτουργία του μεταλλείου επηρέασε σε τεράστιο βαθμό το φυσικό περιβάλλον της περιοχής τόσο με άμεσες, αλλά και με έμμεσες  επιπτώσεις στο ευρύτερο περιβάλλον της περιοχής. Ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα ήταν ίσως η καταστροφή του φυσικού πευκοδάσους που κοσμούσε την περιοχή και της έδιναν παράλληλα ζωή. Ένα άλλο εξίσου σημαντικό πρόβλημα ήταν η ρύπανση από τη παρουσία ινών αμιάντου που έθετε σε κίνδυνο όσους έμεναν στην γύρω περιοχή.

Το μέλλον όμως μοιάζει αισιόδοξο και πιο πράσινο.

Οι καταστροφές που άφησε πίσω του το μεταλλείο, μοιάζουν να γιατρεύονται μέσω της  φύτευσης χιλιάδων δέντρων και θάμνων που θα δώσουν και πάλι ανάσα πρασίνου και ζωής στην περιοχή. Μέχρι στιγμής οι αριθμοί λένε ότι έχουν κιόλας φυτευτεί περίπου 95.000 δέντρα και θάμνοι από 15 διαφορετικά αυτοφυή είδη. Παράλληλα στην όλη προσπάθεια ίασης της περιοχής, μπήκε και η δημιουργία ενός βοτανικού κήπου θα βοηθήσει στη διατήρηση της βιοποικιλότητας στην περιοχή, προστατεύοντας έτσι απειλούμενα φυτά.

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον Γιάννη Παπαναστασίου για τις υπέροχες φωτογραφίες του.