Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου

Ξωκλήσι Σια

Το ξωκλήσι της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου βρίσκεται στην Σια της Λευκωσίας.
Η Αγία Ειρήνη γεννήθηκε στην Καππαδοκία το 828 μ.χ. ήταν Ηγουμένη της Μονής Χρυσοβαλάντου στην Κωνσταντινούπολη.

Έχασε την μητέρα της σε πολύ μικρή ηλικία και κηδεμόνας της έγινε η πατρικία Σοφία, η μεγαλύτερη αδερφή του στρατηγού Φιλάρετου, πατέρα της Αγίας Ειρήνης.
Το 843 μ.χ, η εικονολάτρισσα αυτοκράτειρα Θεοδώρα στην Κωνσταντινούπολη σύζυγος του αυτοκράτορα του Βυζαντίου εικονομάχου Θεόφιλου, ζήτησε βοήθεια απο τον έμπιστο της (πατέρα της Αγίας Ειρήνης) πατρίκιο Φιλάρετο να δώσει ένα τέλος στις εικονομαχίες που για περισσότερο από 100 χρόνια ταλάνισε την αυτοκρατορία. Ο σκοπός της πέτυχε, όμως είχε και δεύτερο σκοπό, να παντρέψει τον γιο της αυτοκράτορα Μιχαήλ και η τότε δεκαπεντάχρονη όμορφη Ειρήνη ήταν υποψήφια νύφη. 

Στο δρόμο για το παλάτι με την συνοδεία της, συνάντησε έναν άγιο άνθρωπο τον Ιωαννίκιο, όπου την προέτρεψε να μην πάει στην Κωνσταντινούπολη αλλά να πάει στη Μονή Χρυσοβαλάντου που έχει ανάγκη την παρουσία της. Συνέχισε με χαρά το ταξίδι και ευχαρίστησε τον Θεό που έβαλε στον δρόμο της τον μοναχό με το διορατικό χάρισμα του. Ο γάμος με τον αυτοκράτορα δεν έγινε ποτέ γιατί μέχρι να φτάσουν στο παλάτι ο Μιχαήλ είχε ήδη νυμφευθεί μια άλλη αρχοντοπούλα.

Η Αγία Ειρήνη τότε είχε επισκεφθεί την Μονή Χρυσοβαλάντου και επηρεάστηκε πολύ απο την ασκητική ζωή των μοναχών έτσι αποφάσισε να αφιερωθεί και αυτή στον Θεό, ζήτησε την ευχή του πατέρα της για να αποσυρθεί δια βίου στην μονή. Ο πατέρας της μετά απο αυτή την απόφαση της προσπάθησε να την παντρέψει και να την δει όπως ήθελε, ευτυχισμένη με οικογένεια. Η προσπάθεια ήταν άγαρμπη, η Αγία Ειρήνη ήταν απο πάντα αποφασισμένη και αμετάκλητη για να κλειστεί στην μονή. Ο πατέρας της συνέχιζε να μην αποδέχεται την απόφαση της και έρχονταν συνεχώς σε συγκρούσεις. Όταν η Αγία Ειρήνη αρρώστησε πολύ άσχημα και κινδύνεψε η ζωή της μετά την αποκατάσταση της υγείας της, τότε ο πατέρας της παρά να χάσει την κόρη του απο την ζωή προτίμησε να την παραδώσει ο ίδιος στην μονή.

Στην μονή ζούσε με εγκράτεια, με ταπείνωση και πλήρη υποταγή στο θέλημα του Θεού. Κάθε μέρα προσευχόταν για τους ανθρώπους έγιναν θαύματα. Η φήμη της μεγάλωνε και όλο και πιο πολύ οι πιστοί την επισκέπτονταν. 

Μετά απο τον θάνατο της ηγουμένης της Μονής, οι μοναχές αποφάσισαν να πάνε στον Πατριάρχη Άγιο Μεθόδιο για να τους προτείνει ποια θα γινόταν η καινούργια προϊσταμένη. Με το διορατικό χάρισμα του διέκρινε ότι οι μοναχές ήθελαν την Αγία Ειρήνη, σεβάστηκε την επιθυμία τους και έγινε η μητέρα της μονής. 

Με τον καιρό ο Θεός χάρισε στην Αγία Ειρήνη το διορατικό χάρισμα. 
Οι συναξαριστές αναφέρουν πολλά θαύματα τα οποία επιτέλεσε η Ειρήνη ως Ηγουμένη, τρία όμως από αυτά θεωρήθηκαν ιδιαίτερα σημαντικά, ώστε επηρέασαν άμεσα την ορθόδοξη αγιογραφία. 

Ο δαίμονας και η φωτιά
Όπως κάθε φορά η Αγία Ειρήνη έκανε προσευχές στο κελί της προς τον Θεό παρακαλούσε να προστατεύσει όλες τις μοναχές απο τις αμαρτίες. Εμφανίστηκαν δαίμονες όμως ατάραχη, ακίνητη και ήρεμη συνέχισε το έργο της χωρίς να δίνει καμία σημασία. Ένας δαίμονας νευρίασε τόσο πολύ που έριξε αναμμένο κερί στα ράσα της. Καιγόταν το ράσο εξαπλώνοντας και στο κορμί της όμως συνέχισε να λέει τις προσευχές της. Μια μοναχή είδε καπνούς να βγαίνουν απο το δωμάτιο της Αγίας και πρόλαβε να σβήσει τις φλόγες, αλλά η Αγία της είπε λυπημένη "γιατί με στεναχώρησες κόρη μου, μπροστά μου στεκότανε ολόλαμπρος Άγγελος κυρίου και μου έμπλεκε στεφάνι απο λουλούδια, όταν όμως ακούμπησε να το βάλει στο κεφάλι μου, ήρθες εσύ και εκείνος έφυγε, έτσι έχασα αυτήν την μεγάλη ευλογία"
Οι πληγές που άνοιξαν οι φλόγες, ευωδίαζαν για μέρες και οι μοναχές δόξαζαν τον Θεό για τα θαυμαστά που συνέβαιναν στην ηγουμένη τους.

Τα λυγισμένα κυπαρίσσια και η αιώρηση της αγίας
Τις έναστρες νύχτες, η οσία Ειρήνη στεκόταν έξω από το κελί της στην φύση και προσευχόταν. Μια νύχτα μια μοναχή αγρυπνούσε έξω από το κελί της και έκπληκτη είδε το εξής: Την ηγουμένη να προσεύχεται μπροστά σε δύο πανύψηλα κυπαρίσσια και τα πόδια της να μην ακουμπούν στο έδαφος, τα οποία λύγισαν απο σεβασμό σαν να την προσκυνούσα. Όταν η Οσία ολοκλήρωσε την προσευχή της, σταύρωσε τα δυο κυπαρίσσια και εκείνα επανήλθαν στη φυσιολογική τους θέση. Η μοναχή για να γίνει πιστευτεί στις υπόλοιπες μοναχές, χωρίς να την αντιληφθεί η Ηγουμένη της, έτρεξε στα λυγισμένα κυπαρίσσια, έδεσε από ένα λευκό μαντήλι στις κορυφές τους και επέστρεψε στο κελί της.
Έτσι το επόμενο πρωί, όταν οι μοναχές είδαν τα δεμένα μαντήλια κατάπληκτες, απορούσαν ποιος ήταν εκείνος που έδεσε τα δέντρα τόσο ψηλά. Η αδελφή διηγήθηκε το θαύμα και τότε όλες έκλαιγαν από χαρά ευχαριστώντας τον Θεό. Την ίδια ώρα όταν κατέφθασε και κατάλαβε τι συνέβη, στεναχωρήθηκε και επέπληξε αυστηρά την αδελφή που το μαρτύρησε με τα παρακάτω λόγια: «Αν με έβλεπες να αμαρτάνω σαν άνθρωπος, θα εφανέρωνες την αμαρτία μου»; Έθεσε λοιπόν βαρύ επιτίμιο για όποια τολμούσε να φανερώσει οτιδήποτε παράδοξο έβλεπε, όσο ήταν η ίδια εν ζωή. Έτσι, πολλά από τα θαύματα της αγίας εξαφανίστηκαν στη σιωπή της συνοδείας της.

Ο ναυτικός και τα παραδεισένια μήλα.

Ένα πρωί, γιορτή  του μεγάλου Βασιλείου η αγία ξαγρυπνούσε προσευχόμενη. Πλησίαζε η ώρα του όρθρου και τότε η Ειρήνη άκουσε κάποια φωνή να της λέει: «Υποδέξου το ναυτικό που σού φέρνει τα εσπεριδοειδή και φάε να ευφρανθεί η ψυχή σου».
Πράγματι μια μέρα ένας ναυτικός απο την Πάτμο επισκέφθηκε την Αγία Ειρήνη και της είπε "Ηγουμένη έρχομαι απο το νησί της Πάτμου, λίγο πριν ξεκινήσω το ταξίδι μου ήρθε ένας σεβάσμιος γεροντάκος και αφού μου έδωσε τρία μήλα μου είπε πως τον έλεγαν Ιωάννη και σου στέλνει αυτή την ευλογία που την έφερε απο τον παράδεισο." Η Άγια πολύ χαρούμενη πήρε τα θεόσταλτα πανέμορφα μήλα που ευωδίαζαν γνωρίζοντας ότι ήταν ο Απόστολος Ιωάννης που έζησε στον Πάτμο συγγράφοντας το βιβλίο της αποκάλυψης. Δάγκωσε το ένα μήλο και αμέσως ευωδίασε όλο το μοναστήρι. Το δεύτερο το μοιράστηκε κάποια άλλη φορά με τις μοναχές για ευλογία και το τρίτο το φύλαξε στο δωμάτιο της. Μια μέρα ένας άγγελος εμφανίστηκε μπροστά της και της αποκάλυψε ότι στο επόμενο χρόνο θα την έπαιρνε μαζί του και ότι πλησίαζε το τέλος της. Τον επόμενο χρόνο έφαγε το τελευταίο μήλο και μάζεψε τις μοναχές για να τις αποχαιρετήσει και τις συμβούλεψε να ζουν με ταπεινότητά. Κοιμήθηκε την ίδια μέρα μετά απο πολλές προσευχές το 932 μ.χ    

Πολλά θαύματα εξακολουθούν να γίνονται και σήμερα όταν πιστοί επικαλούνται το όνομα της. Τιμάται ως Οσία από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 28 Ιουλίου.