Γαρυφαλλιά: Του Στέλιου Θεοχάρους, στο Flea Theatre!

Μια παράσταση για τη «σκληρή πραγματικότητα για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνική σκακιέρα του σήμερα».

Η Γαρυφαλλιά είναι ένα πρόσωπο υπαρκτό και φανταστικό την ίδια στιγμή.

Είναι το θηλυκό τρίτης γενιάς... μητέρα... γιαγιά. Είναι η ίδια μας η καθημερινότητα. Είναι οι πραγματικές επιλογές μας και την ίδια στιγμή τα «αν» μας. Είναι το «πως τα φέρνει η ζωή μας» και ταυτόχρονα το πώς την φανταστήκαμε να είναι.

Στο κάτω κάτω έτσι δεν πορευόμαστε όλοι; Πάνω "κλωστές", που πρέπει να ισορροπήσουμε όλα αυτά ψάχνοντας για την ευτυχία μας.

Ταυτόχρονα, βρήκα στην Γαρυφαλλιά μια τεράστια δύναμη, η οποία νομίζω πηγάζει από την επιθυμία της να δημιουργήσει τον κόσμο που θέλει, χωρίς να περιμένει τον οποιονδήποτε (και ειδικά έναν άντρα) να της τον φτιάξει.

Είναι η δύναμη που κρύβει η κάθε γυναίκα όταν έρχεται αντιμέτωπη με τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα της όποιας κοινωνίας που θέτει φραγμούς στο πως θα σκέφτεται, πως θα ζει, πως θα δημιουργεί.

Και η Γαρυφαλλιά στέκεται όρθια και διεκδικεί τη θέση της κι ας ξέρει ότι θα έχει απώλειες.

Σημείωμα κειμενογράφου:

«Γουστάρω τους περίεργους, τους παράξενους, τους παρανοϊκούς. Εκείνους που χαστούκισε η ζωή τόσες πολλές φορές που πλέον δεν ξέρουν τι πάει να πει η λέξη «πόνος». Τι να τους κάνω τους άβγαλτους, τους ξενέρωτους και τους «καθώς πρέπει» γλυκανάλατους; Δεν θέλω να ακούω για τα ασήμαντα της καθημερινότητας τους. Θέλω να ακούω για τέρατα, αγάπες και αυταπάτες. Για φόβους, εθισμούς και ψυχαναγκασμούς. Στην τρέλα μου ψάχνω μόνο για συνοδοιπόρους σαν κι εμένα. Μ' ακούς;»

Δανεισμένα «σοφά λόγια» ενός «ξενύχτη» στο ιντερνέτ... Η Μικαέλλα επιδιόρθωνε ένα κουστούμι εκείνη τη στιγμή, ενώ της διάβαζα το πιο πάνω απ’ το κινητό μου. Ήταν Ιούνιος του 2018… Χαμογέλασε. «Πώς θα τη λένε;» με ρώτησε. «Γαρυφαλλιά» της απάντησα.

Τις επόμενες μέρες άρχισε να χτίζεται το κείμενο με ευαισθησία και μια ρομαντική διάθεση, αλλά ταυτόχρονα γειωμένα στη σκληρή πραγματικότητα για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνική σκακιέρα σήμερα και για το τι κουβαλά στο σακίδιο εμπειριών της.
Και η μάνα δούλευε… δούλευε, μαγείρευε, καθάριζε το σπίτι και μας διάβαζε και τα μαθήματα μας.

Σκέφτηκα πως αν προσπαθήσω να γράψω κάτι για όλους, στο τέλος δεν θα αφορά κανέναν. Αν όμως γράψω ένα κείμενο με τη δική μου καθαρή αλήθεια, ίσως τελικά και να αγγίξει κάποιους.

Και ο πρώτος που έδωσε το παρών του ήταν η Μικαέλλα. Δές πέρα απο την «εικόνα».

Ένα χρόνο μετά…

Για τη μητέρα μου.