Η γυναίκα της Κύπρου, τότε και σήμερα

Εγώ...η Άντρη

Είναι τόσο δύσκολο να είσαι γυναίκα. Όλες το ξέρουμε αυτό. Όλες εκτός από τους άντρες.
Το να είσαι γυναίκα στην Κύπρο του σήμερα είναι μια περίπλοκη υπόθεση. Από που να το πιάσεις...Από τη γυναίκα μητέρα, τη γυναίκα αδελφή, τη σύζυγο, την φίλη, την επαγγελματία, την μαγείρισσα, την νοικοκυρά, την αγρότισσα..
Ξέρετε εγώ είμαι από το Παλαιχώρι…είμαι για την ακρίβεια το πρώτο μωρό που γεννήθηκε στο νοσοκομείο Παλαιχωρίου. Στο χωριό μου λοιπόν στην κορυφή ενός βουνού στέκει το άγαλμα της Κύπριας μάνας…όταν είμαστε παιδιά  τρέχαμε απου φτάσει πρώτος κοντά της και μετά ξεκουραζόμασταν κοιτάζοντας την από τα γόνατα μέχρι την μαντήλα χωρίς να ξέρουμε τότε τι μας έκανε να μένουμε ώρες εκεί, ξεκουραζόμασταν και ξανά πίσω.
Σήμερα  είναι τόσο αναθεματισμένα δύσκολο να υπάρχεις  24 ώρες το 24ωρο και να είσαι όμορφη, έξυπνη, γοητευτική, σέξι, καλή νοικοκυρά, καλή μάνα, καλή φίλη, εργαζόμενη με καριέρα ή χωρίς.

Είναι αβάστακτο να είσαι στις επάλξεις δίπλα στην οικογένεια, δίπλα στους φίλους σου δίπλα από τον οποιοδήποτε πικραμένο και να είσαι πάντα μια οπτασία με φτιαγμένο μαλλί, τη βλεφαρίδα κάγκελο, τη φάτσα σου γεμάτη πούδρες, ρουζ και αι λάινερ...
Προσωπικά το έχω από καιρό ξεπεράσει έχω να πάω κομμωτήριο απ' όταν βγήκε ο Παπανδρέου πρωθυπουργός....ο πατέρας όχι ο γιός.

Είμαι σίγουρη πως όλοι μας είχαμε και κάποιοι τυχεροι, εχουν ακόμα  κοντά τους μια τέτοια αληθινή γυναίκα, μια μάνα, μια θεία, μια αδερφή. Θυμάμαι τη γιαγιά μου μια ζωή ντυμένη στα μαύρα από τον καιρό  που ήτανε νέα μια ολοκληρωμενη προσωπικοτητα που δεν κτίστηκε από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια αλλά από τους ρόζους και τα βάσανα της ζωής, που γέννησε 13 παιδιά και που μπορεί να μην ήξερε τι είναι το αι λάινερ αλλα  για χρόνια ολόκληρα ξυπνούσε χαράματα και πήγαινε στα περβόλια να γυρίσει τις δισιές να ποτίσει δηλαδή να μαζέψει τις πατάτες, τα μήλα, τις σιταροπούλλες, να καθήσει δίπλα μας να φάμε μεσημεριανό στον ίσκιο της καρυδιάς, ενα χαλλόυμι, μια ντομάτα, λιγες ελιές δεν εχω φάει από τότε πιο νόστιμο φαγητό  κι ας έφαγα στα καλύτερα εστιατόρια. Η γιαγιά, η μάνα, η γυναίκα της Κύπρου κατα που λέν οι παλιοί δεν έχει χρυσάφι να τη βαρέσει.

Στα παιδικά μου χρόνια το να είσαι γυνάικα ήταν απλό ... δύσκολο αλλά απλό, γιατί οι προτεραιότητες σου ήταν ξεκάθαρες. Μια γυναίκα βράχος δίπλα στον άντρα της και τα παιδιά της μια γυναίκα μέσα σε όλα. Στο σταύλο, στην αυλή, στο αμπέλι, στο πότισμα των αγαθων. Η πιο αγαπημένη μου εικόνα από τα παιδικά μου χρόνια ήταν όταν επιστρέφαμε το βράδυ από τα περβόλια, όλες οι γιαγιάδες με τα γαϊδουράκια και μας τα εγγονάκια καβάλλα πάνω τους να ακούμε ολων των ειδών τις συζητήσεις κι όταν πρόβαλλε το χωριό  με τα φωτάκια του αναμμένα έμοιαζε σαν διαμάντι στα παιδικά μου μάτια!

Σήμερα η γυναίκα είναι πια ένα προιόν, ένα κατασκεύασμα των περιοδικών και της τηλεόρασης. Σήμερα πρέπει να έχεις αφάνταστη δύναμη για να μην παρασύρεσαι και να ψάχνεις μέσα σου να βρείς τι πραγματικά θέλεις εσύ κι όχι οι αλλοι.