Όπου ψυχή ναός Απόστολε Αντρέα μου

Εγώ η Άντρη

Το μοναστήρι έχει το όνομα του, το ίδιο και το ακρωτήριο, Του Αποστόλου Ανδρέα.

Ίσως ο πιο αγαπημένος Άγιος στη νήσο των Αγίων στη μαρτυρική μας πατρίδα. Η γράφουσα έχει το όνομα του γιατί γεννήθηκε ακριβώς στην ημέρα του, οπότε γιορτάζει και γιορτή και γενέθλια. Άσχετο θα μου πείτε,  ήθελα όμως απλώς να τονίσω ότι δεν υπάρχει σπίτι στην Κύπρο που δεν γιορτάζει στις 30 Νοεμβρίου.

Οι επισκέψεις που πρόλαβα να κάνω στο σπουδαίο αυτό μοναστήρι δεν ήταν πολλές. Βλέπετε δεν ανήκω σε αυτούς που μπορούν άνετα να πηγαίνουν στα κατεχόμενα. Είναι μια ιστορία που πληγώνει και θα πληγώνει μέχρι το τέλος.
Αν όμως κλείσω τα μάτια βλέπω ακόμα τα κύματα να σκάνε πάνω στους βράχους που είναι κτισμένο το μοναστήρι, μη σας πω ότι μπορώ να μυρίσω και τον καφέ που ψήναμε το πρωί όταν ξυπνούσαμε μετά από τη διανυκτέρευση μας εκεί.

 Εκεί πάνω στα βράχια, κάθισε ο Απόστολος Αντρέας να ξεκουραστεί περιμένοντας ένα καράβι για να συνεχίσει το ταξίδι του κι όταν αυτό ήρθε έδωσε νερό στον Καπετάνιο και στο πλήρωμα του χτυπώντας τη ράβδο του πάνω σε ένα βράχο. Μέχρι σήμερα υπάρχει εκεί το αγίασμα του Αποστόλου Ανδρέα. Έδωσε φως στο τυφλό παιδί του καπετάνιου κι αυτός με τη σειρά του βαφτίστηκε Χριστιανός όπως και όλο του το πλήρωμα και έκτισε εκεί ακριβώς τον πρώτο ναό.
Τον 19ο αιώνα κτίστηκε το κτίσμα που παραμένει μέχρι και σήμερα και που πριν λίγο καιρό ανακαινίστηκε στα πλαίσια της επαναπροσέγγισης.

Από τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Κύπρου μας τουλάχιστο μέχρι την Τουρκική εισβολή  έχει στα ενδότερα του εικόνες και κειμήλια από τον προηγούμενο αιώνα .
Καρπασία μου. Γλυκιά, αγαπημένη γη.


Δεν πειράζει που σπαρταράει η καρδιά μας, που δεν μπορούμε όποτε θέλουμε να έρθουμε στη χάρη Του. Όταν η ανθρώπινη ψυχή είναι καθάρια είναι μια μικρή εκκλησία όπου ο καθένας από μας μπορεί να προσευχηθεί.