Μόνο η αδυναμία μας να εκφράσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο μας κάνει αδύναμους & δυστυχισμένους

Εσύ ως γονέας τι κάνεις για αυτό;

Οι άνθρωποι κυνηγούν μονίμως την επιβεβαίωση, ακολουθώντας συμπεριφορικά μοτίβα, τα οποία άλλοτε έχουν σαν αποτέλεσμα το να καταπιέζουν τον ίδιο τον εαυτό τους και άλλοτε τους γύρω τους. 

Από παιδιά ακόμη, μας έμαθαν τι είναι το «σωστό» και τι είναι το «λάθος». Οι μεγάλοι μας έλεγαν, εμείς ακούγαμε, ύστερα υιοθετούσαμε και βγαίνοντας στην κοινωνία κουμπωνόμασταν, υποκρινόμασταν, καταπιεζόμασταν, ώστε να είμαστε εκείνο που «θέλει», «επιτρέπει» και «ορίζει» η κοινωνία.

Μας έλεγαν, τι πρέπει και τι δεν πρέπει. Μας φυτέψαν μέσα μας, τα πιστεύω και τις ιδεολογίες τους και καθώς τα χρόνια περνούσαν, εκείνο το μικρό σποράκι, που το πότιζαν καθημερινά, μεγάλωσε και έγινε «δικό μας», μα στην ουσία δεν ήταν ποτέ. ‘Ήταν όμως αρκετό για να καθορίσει τη συναισθηματική μας έκφραση, τις επιλογές μας, τη ζωή μας γενικότερα, καθώς παγιδευόμασταν και εγκλωβιζόμασταν μέσα του. Και αυτό το σποράκι ακούει στο όνομα «κοινωνικά στερεότυπα».

Πολλές φορές, αν ρωτήσεις μερικούς ανθρώπους, για τους λόγους που πιστεύουν σε κάτι, τους λόγους που συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται, που έχουν ομοφοβική ή ρατσιστική συμπεριφορά κλπ, θα σε αντιμετωπίσουν με επιθετικότητα ή θα σου πουν ότι «έτσι είναι», «έτσι μάθαμε» ή «έτσι πρέπει». Και ποιος λέει τι πρέπει και τι δεν πρέπει; Η κοινωνία! Η κοινωνία, που στην ουσία κοιμίζει τον κόσμο, αφαιρώντας του το δικαίωμα να έχει κριτική σκέψη, να εκφραστεί, να είναι όπως πραγματικά θέλει να είναι, γιατί τα «δικά της πρότυπα» είναι άλλα.

Τα κοινωνικά στερεότυπα, λοιπόν, είναι στην πραγματικότητα τα δεσμά που αναπαράγονται από γενιά σε γενιά, με τα σημερινά παιδιά να γίνονται αυριανοί συναισθηματικά φυλακισμένοι ενήλικες. Εσύ όμως σαν νέος γονέας τι θα κάνεις για αυτό;

Για να γίνω πιο κατανοητή, ας πούμε ένα παράδειγμα. Ακούμε νέες μητέρες, να απευθύνονται στα αγοράκια τους, λέγοντας τους ότι «τα αγόρια δεν κλαίνε». Φυσικά και κλαίνε. Όλοι και όλες κλαίμε. Ύστερα βλέπουμε τα μικρά εκείνα αγοράκια, να γίνονται άντρες και να καταπιέζονται ώστε να μην κλάψουν, γιατί έμαθαν πως «οι άντρες δεν κλαίνε» και πως αν κλάψουν θα θεωρηθούν «αδύναμοι». Και ξέρουν πως η κοινωνία απορρίπτει τους αδύναμους. Γιατί; Γιατί και αυτό τους το έμαθαν.

Οι πατριαρχικές οικογένειες, που υπάρχουν ακόμη και σήμερα, γαλουχούν στα παιδιά τους ότι «ο άντρας είναι άντρας και μπορεί να κάνει ότι θέλει αλλά η γυναίκα δεν μπορεί γιατί είναι γυναίκα». Όπως είπα πιο πάνω, τα στερεότυπα δεν έχουν εξηγήσεις και αιτιολογίες. Στην τελευταία μου πρόταση, δεν υπάρχει καμία εξήγηση, ωστόσο, πολλοί – ακόμη και στις μέρες μας- στην ερώτηση γιατί το έκανες αυτό, θα πουν γιατί «εγώ είμαι άντρας».

Ο ρατσισμός, οι ανισότητες μεταξύ των φύλων, η κακοποίηση των γυναικών και πολλά άλλα, που ακούμε και βλέπουμε καθημερινά, είναι απόρροια ακριβώς αυτών των στερεοτύπων.

Πριν πούμε λοιπόν, στο μικρό παιδάκι, ότι τα αγόρια δεν κλαίνε, ότι τα αγόρια μπορούν ενώ τα κορίτσια όχι, πριν τους μάθουμε σε τι να πιστεύουν και σε τι όχι, ας το σκεφτούμε ξανά και ξανά. Γιατί στην τελική, αδύναμους δεν μας κάνουν ούτε τα κλάματα ούτε τίποτα τέτοιο. Αδύναμους και δυστυχισμένους μας κάνει μόνο η αδυναμία μας να εκφράσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο. Αδύναμους μας κάνει το να ζούμε μέσα σε στεγανά με παρωπίδες, μια ζωή που δεν μας ανήκει, φοβούμενοι το τι θα πει ο κόσμος. Αδύναμους μας κάνει το να δεχόμαστε ή να απορρίπτουμε, με βάση το τι ορίζει η κοινωνία ως σωστό και λάθος και όχι με βάση το τι ορίζει «το μέσα μας».