Όταν το πείσμα και η θέληση γίνονται επιτυχία

Η ιστορία επιμονής του Κύπριου ζωγράφου Γεωργιάδη

Τα έργα του, ειδικά τα τελευταία χρόνια, είναι περιζήτητα. Οι ιδιαίτερες δημιουργίες του έχουν προσελκύσει βλέμματα, ακόμη κι από το εξωτερικό. Αυτό που τον ανέδειξε, ήταν το γεγονός ότι τόλμησε να κάνει τέχνη τους ήρωες της εφηβικής του, κι όχι μόνο, ηλικίας. Αποτύπωσε εκφράσεις ανθρώπων σε καρτούν και κατάφερε με αυτόν τον τρόπο, να δημιουργήσει ένα δικό του, μοναδικό στυλ.

 
Λίγοι γνωρίζουν ωστόσο,  πως το σύμπαν δεν… συνωμότησε ακριβώς, για να πραγματοποιήσει το όνειρό του, ο 37χρονος ζωγράφος Γιώργος Γεωργιάδης. Είναι η επιμονή και το πείσμα του που τα κατάφεραν. Αυτά τα χαρακτηριστικά, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν ακολουθεί την πεπατημένη, οδήγησαν και στην επιτυχία του.

Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, ήθελε να γίνει ζωγράφος και να σπουδάσει πάση θυσία στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Ούτε μπορούσε να διανοηθεί, ότι το ένα θα γίνει χωρίς το άλλο. Σε όλα τα μαθητικά του χρόνια ζωγράφιζε. Στην αρχή έκανε τοπία. Δεν ήταν καθόλου καλός μαθητής. Τέλειωσε με 13 και ένα δωδέκατο, τη σχολή γραφικών τεχνών στη Διανέλλειο Τεχνική Σχολή.Έδωσε εξετάσεις πέντε φορές στην Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα για να περάσει.

Μόλις τέλειωσε το σχολείο, έδωσε την πρώτη φορά και έδωσε άλλες δύο όταν ήταν στον στρατό. Μετά έμεινε ένα χρόνο στην Κύπρο και έκανε φροντιστήριο στον Πτωχόπουλο. Έδωσε ξανά και δεν πέρασε. Μετά πήγε στην Αθήνα στην Βίλη Κανελλοπούλου και συνέχισε τα ιδιαίτερα. Έδωσε ξανά εξετάσεις και τελικά πέρασε ενδέκατος στη σχολή της Θεσσαλονίκης. Θυμάται τότε, ήταν οι γονείς του στην κουζίνα και τους είπε ,“πέρασα Θεσσαλονίκη, αλλά θα πάω να δώσω εξετάσεις στην Αθήνα. Αν δεν περάσω θα κάνω ακόμα ένα χρόνο φροντιστήριο και θα δώσω ξανά του χρόνου”. Είπαν μου, “κάμε ότι θέλεις”. Πήγα χωρίς άγχος και τελικά πέρασα. Έτσι, στα 22 του, το 2005 άρχισε να σπουδάζει. Τελείωσε τη σχολή το 2010 και έκατσε ακόμα δύο χρόνια Αθήνα. Όταν τέλειωσε στην Αθήνα, άρχισε να πουλά κάποιους πίνακες. Μετά λόγω της κρίσης, αποφάσισε να φύγει, αν και ήθελε να μείνει περισσότερο.

Καταλυτικό ρόλο στην πορεία που ακολούθησε, είναι φανερό πως διαδραμάτισαν οι γονείς του και το γεγονός ότι δεν έβαλαν ποτέ φραγμούς, στην επιθυμία του να πραγματοποιήσει τα όνειρά του αφού προέρχεται από οικογένεια καλλιτεχνών. Η μητέρα του τέλειωσε σχεδιάστρια μόδας και ο πατέρας του είναι ο ηθοποιός Φοίβος Γεωργιάδης.

Από το 2012 μέχρι το 2015, βρισκόταν ένα χρόνο Κύπρο και ένα Αθήνα. Δυσκολεύτηκε να συνηθίσει την αλλαγή της Αθήνας με τη Λάρνακα. Τώρα, βέβαια δεν το μετανιώνει καθόλου. Όλοι του έλεγαν να πάει στη Λευκωσία, που γίνονται πιο πολλά πράματα. Ήθελε, όμως να στηρίξει την πόλη του, έτσι η πρώτη του έκθεση στην Κύπρο και η δεύτερη ατομική του, έγινε στην Κυπριακή γωνιά στη Λάρνακα. Δεν ασχολείται ιδιαίτερα με την προώθηση της δουλειάς του. Βασικά, δεν θέλει να κάνει οτιδήποτε τον αποσπά από την τέχνη του.

Μέχρι στιγμής έκανε πέντε ατομικές εκθέσεις και ετοιμάζει την έκτη του, που θα γίνει μάλλον Νοέμβριο στη Λεμεσό σε μια μικρή γκαλερί την exhibit8. Είδαν τη δουλειά του από το facebook και το Instagram. Δεν κάνει πολλά για να προωθήσει τη δουλειά. Βάζει μια φωτογραφία κάθε τόσο στο facebook και το Instagram. Δεν έχει ούτε πολλούς ακόλουθους.

Όπως ανέφερε ο ίδιος στο Reporter, ξεκινά και δεν έχει ιδέα που θα καταλήξουν κάποιοι πίνακες, ούτε ποια φιγούρα θα κάνει. Είναι επηρεασμένος από τα καρτούν που έβλεπε, ειδικά όταν ήταν φοιτητής στην Αθήνα. Simpsons, South Park και Family Guy ήταν η λατρεία του. "Είναι ένας τόπος που κάνεις ότι θέλεις στα κινούμενα σχέδια. Δεν θα σε παραξενέψει όταν σε ένα animation, δεις κάποιον να βάλει το χέρι στην τσέπη και να βγάλει ένα σπίτι. Αν το δεις όμως σε μια ρεαλιστική ταινία, θα πεις “τι γίνεται;”. Δεν υπάρχουν κανόνες. Δεν έχει τίποτα σωστό και λάθος. Ούτε η ζωγραφική έχει κανόνες. Δεν μπορείς να πεις γιατί το ένα μάτι είναι πιο μεγάλο. Η απάντηση είναι, “επειδή μπορώ”.  Σε κάποιους πίνακες, κάποιες φιγούρες του έχουν τρία ή τέσσερα μάτια."

Δεν μετανιώνει που δεν έκανε ακόμη άνοιγμα στο εξωτερικό. Ο Βαν Γκονγκ, που είναι από τους αγαπημένους του ζωγράφους, ένα πίνακα πώλησε όσο ζούσε. Θα ήθελε να αφήσει κάτι στην τέχνη κι ας μην το μάθει ποτέ. Θα ήθελε μετά από χρόνια, να πει κάποιος ότι είναι περήφανος που ο Γεωργιάδης είναι Σκαλιώτης. Μπορεί να γίνει, μπορεί και να μην γίνει. Όσο είναι ανοικτή η πόρτα της γκαλερί του δηλώνει ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.

Τέλος,η τέχνη του έγινε ευρέως γνωστή στη Λάρνακα, όταν σχεδίασε τα τραπέζια του θρυλικού ροκ μπαρ της πόλης, Savino. Αυτό που κάνει ξεχωριστό τον Γιώργο Γεωργιάδη, είναι πως δεν θέλει να παρέμβει καθόλου στη σχέση του θεατή με τα έργα του. Δεν βάζει τίτλους και δεν τους κατατάσσει σε κάποιο καλλιτεχνικό ρεύμα. Αφήνει το θεατή να αποφασίσει ο ίδιος τι του προκαλούν.

Μότο του: Όταν θέλεις κάτι πραγματικά, δεν τα παρατάς ποτέ.