Η κατεχόμενη Μόρφου

..μέσα από τα μάτια του κυρίου Κεντονή

Πηγαίνοντας στην καφετέρια της γειτονιάς μου έτυχε να συναντήσω έναν μοναχικό συνταξιούχο. Πήρα το θάρρος να τον ρωτήσω αν ήταν καλά και αυτό ήταν η αρχή μιας ουσιαστικής συζήτησης η οποία μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
 
Το όνομα του ήταν Μίνος Κεντονής με βουρκωμένα ματιά μου είπε ότι ήταν πρόσφυγας από την κατεχομένη Μόρφου. Έτσι άρχισε και να ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων του και να μου περιγράφει, πώς ήταν ζωή τότε στην ελεύθερη Μόρφου.

 Η Μόρφου ήταν μια από της μεγαλύτερες κωμοπόλεις της Κύπρου, παρήγαγε πολλά εσπεριδοειδή, γενικά ήταν μια από τις πιο παραγωγικές περιοχές της Κύπρου και αυτό οφειλόταν ότι η γη της ήταν πολύ γόνιμη. 
 Ο κύριος Μίνος μας είπε ότι πολλοί μεταπωλητές πήγαιναν συγκεκριμένα στην Μόρφου για να αγοράσουν πολλά εσπεριδοειδή και αυτό βοήθησε στην ανάπτυξη της οικονομίας της. Επιπλέον εκείνη την εποχή οι κάτοικοι Μόρφου θεωρούνταν μορφωμένοι γιατί αρχικά το διδασκαλικό κολλέγιο ήταν στην Μόρφου και αργότερα μεταφέρθηκε στην Λευκωσία. 

Επίσης όπως ανάφερε ο κύριος Μίνος κάθε 2 του Σεπτέμβρη γινόταν μεγάλο πανήγυρι μπροστά από την εκκλησιά του προστάτη Αγίου Μαμά. Το πανήγυρι εκείνης της εποχής ήταν αρκετά διαφορετικό από τα σημερινά πανηγύρια. Καταρχήν ήταν μια πολύ πλούσια αγορά που προσφέραν πολλά εδέσματα και ήταν μια ευκαιρία να μαζευτεί ολόκληρη η κοινότητα της Μόρφου για να κάνουν τις αγορές τους. Το πανήγυρι διαρκούσες 2 μέρες. 

Ο κύριος Μήνος θυμάται σαν νέος της εποχής ότι του άρεσε να πηγαίνει στον κινηματογράφο, στα καφενεία και στα διαφορά κέντρα. Γενικά με την περιγραφή που μας έκανε καταλάβαμε ότι ο κόσμος εκείνης της εποχής ήταν ιδιαίτερα αγνός. 
Δάκρια κυλούσαν από τα ματιά όταν έρχονταν η ανάμνηση του από τα παιδικά του χρονιά. Αγόρια και κορίτσια πήγαιναν στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Γεώργιου και έπαιζαν διαφορά παιχνίδια όπως κρυφτό, γενικά ο κόσμος εκείνη την εποχή δεν φοβόταν την εγκληματικότητα όπως είπε χαρακτηριστικά. 

Όταν έγινε η εισβολή ο κύριος Κετόνης ήταν 20 χρονών παλικάρι και έλειπε στην Γαλλία για σπουδές. Λυπήθηκε ιδιαίτερα αυτό που έπαθε η πατρίδα του γιατί δεν μπορούσε να ξανά πάει στον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε . Όταν πλέον άνοιξε η πράσινη γραμμή πήγε αμέσως στην Μόρφου και με κλειστά ματιά βρήκε το πατρικό του σπίτι. Εκεί πλέον κατοικούσε ένας Τουρκοκύπριος από ότι μου είπε . Ήταν ιδιαίτερα φιλικός τον άφησε να περάσει και του κέρασε και καφέ. Συζήτησαν για λίγο. Το όνειρο του είναι η επιστροφή στην πόλη που μεγάλωσε. 

Ευχαρίστησα τον κύριο Μήνο για τον πολύτιμο χρόνο που μου αφιέρωσε και νοιώθω περιφανή που μου άνοιξε την κάρδια του, όση ώρα μου μιλούσε για την Μόρφου τα λόγια του έκρυβαν μια απεριόριστη αγάπη που μου την μετέδωσε και έμενα. Οι περίγραφες που μου έδωσε ήταν τόσο παραστατικές που έβλεπα να ξεδιπλώνονται μπροστά μου εικόνες της τότε εποχής . 

Τέλος από την δική μου πλευρά εύχομαι να βρεθεί η καλύτερη λύση για όλους!