Ο λαϊκός ήρωας Οδυσσέας

Οι «λαϊκοί ήρωες» έχουν τη δική τους ατζέντα

Στα τηλεοπτικά ριάλιτι τούς αποκαλούν «ήρωες της καθημερινότητάς μας». Στην αληθινή ζωή είναι απλά λαϊκοί ήρωες, δημοφιλή και αγαπητά πρόσωπα σε ένα κατ΄εξοχήν τοξικό δημόσιο τοπίο. Είναι η εποχή τέτοια που ευνοεί τον μεγάλο θυμό και τις αμετροεπείς αντιδράσεις. Είναι και τα Μέσα πια που επιτρέπουν στον καθένα να αποκτήσει φωνή και ν’ ακουστεί. Είναι κυρίως όμως αυτή η πολύ βαθιά κρίση που βιώνουμε -θεσμική, αξιών, οικονομική- η οποία ξεθωριάζει επικίνδυνα τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο λαϊκό και το λαϊκίστικο. Σε κάθε περίπτωση, η χρονική συγκυρία στην οποία βρισκόμαστε δημιουργεί το ιδανικό κάδρο για να χωρέσουν οι λαϊκοί ήρωες που επιζητούν δημόσιο λόγο και πολιτικό ρόλο. 

Ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης είναι αυθεντικό τέκνο αυτής της συνθήκης. Από τότε που απέκτησε μια διακριτή θέση στο προσκήνιο, ξεκίνησε την επιχείρηση «καθαρά χέρια» απευθυνόμενος σε ένα ευρύ λαϊκό ακροατήριο. Νέος, τεχνοκράτης και πολιτικά άφθαρτος, σύντομα αποδείχτηκε ιδανική περίπτωση για να προσωποποιήσει τον έλεγχο στην κάθε λογής διεφθαρμένη εξουσία. Όσο τα σκάνδαλα φουντώνουν κι όσο η διαφθορά γιγαντώνεται τόσο ο Γενικός Ελεγκτής αποκτά έρεισμα. Αποτέλεσμα; Η κορυφαία καταξίωση για όποιον εμπλέκεται στα κοινά: να τον φωνάζει ο κόσμος με το μικρό του όνομα. Αυτή είναι η περίπτωση του Οδυσσέα. Του πιο αναγνωρίσιμου λαϊκού ήρωα που ανέδειξε ο δημόσιος βίος στην Κύπρο εδώ και αρκετά χρόνια.

Τι κάνει αλήθεια μια Κυβέρνηση με ένα τέτοιον άνθρωπο, όταν αισθάνεται ότι την πολεμά και την εκθέτει άδικα; Και τι κάνει η αντιπολίτευση σε σχέση με αυτή την πολεμική, η οποία αναπόδραστα προκαλεί κυβερνητική φθορά; Αν δεν θέλουν να προσθέσουν και άλλο μπόι στον λαϊκό ήρωα, τότε στοιχειώδη αντανακλαστικά επιβάλλουν να μην κάνουν τίποτα. Κι αν το τίποτα μοιάζει ακραίο, ας κάνουν τουλάχιστον τα βασικά για να τηρηθούν τα προσχήματα. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα πρέπει να είναι έτοιμοι ότι οι λαϊκοί ήρωες θα αναζητήσουν νομιμοποίηση από τη μήτρα που τους γέννησε: τον ίδιο τον λαό. Η Ειρήνη Χαραλαμπίδου το διατύπωσε ξεκάθαρα και με όρους της τρέχουσας πολιτικής: «Ο Αναστασιάδης οδηγεί τον Οδυσσέα στην Προεδρία», είπε. Αυτό που δεν διευκρίνισε, βέβαια, είναι τι θα κάνει η αντιπολίτευση στην περίπτωση που ο αδέκαστος Οδυσσέας, φορώντας το φωτοστέφανό του, πορευτεί προς τον λαό. 

Άκουσα προσεκτικά την κυβερνητική επιχειρηματολογία σχετικά με την έκθεση για τα διαβατήρια που δόθηκαν στη Wαrgaming και στο καζίνο. Οι πολιτογραφήσεις αφορούσαν πραγματικές επενδύσεις που συνεισέφεραν στην κυπριακή οικονομία πάνω από 1,4 δισ. ευρώ και 1.400 μόνιμες θέσεις εργασίας. Αν σε αυτό προσθέσουμε τα πολλά «ενδεχομένως» της έκθεσης του Γενικού Ελεγκτή, καταλαβαίνουμε γιατί ο Νίκος Αναστασιάδης ερμήνευσε αυτή την ενέργεια ως επιθετική –τη σταγόνα δηλαδή που ξεχείλισε το ποτήρι. Ακόμα και ο τρόπος όμως που έγινε είχε τη σημειολογία του. Στο γεύμα με τον Γενικό Εισαγγελέα, κάτω από τα φώτα μάλιστα της δημοσιότητας, συμφώνησαν να μην ενεργήσει η Ελεγκτική Υπηρεσία ενόσω βρίσκεται σε ισχύ το έργο της ερευνητικής επιτροπής. Έχει σημασία ο λόγος που αναίρεσε την υπόσχεσή του ο Οδυσσέας; Εκ του αποτελέσματος κρίνοντες, καμία.

Οι «λαϊκοί ήρωες» έχουν τη δική τους ατζέντα. Όταν λοιπόν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποφασίζει να πάρει έναν τέτοιο άνθρωπο στο Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο, να είναι σίγουρος ότι έχει εκ προοιμίου χάσει. Για τον Οδυσσέα αυτή η υπόθεση είναι win win: αν κερδίσει, δεν θα μπορεί πλέον να τον ακουμπήσει κανείς. Αν τον παύσουν, ανοίγεται μπροστά του πολιτικό πεδίον δόξης λαμπρόν.