Τα παιδία παίζειν ... Σκατούλικκα

Εγώ η Άντρη

Δεν ξέρω πόσων χρόνων είστε αν όμως είστε άνω των ήντα σίγουρα θα θυμάστε τα σκατούλλικα.
Ένα παιγνίδι παραδοσιακό που στην Κύπρο του χτες παιζότανε παντού. Όχι μόνο στις γιορτές και στις αργίες αλλά και τις καθημερινές και σκορπούσε άφθονα το γέλιο σε μικρούς και μεγάλους.
 

Στη γειτονιά μου, στον Στρόβολο θυμάμαι που κόβαμε τον δρόμο στη γειτονιά όπως ακριβώς κάναμε και στους γάμους για να παίξουμε αυτό το παιγνίδι. Οι μητέρες , οι πατεράδες, οι θείες που ερχόντουσαν από την Ελλάδα και την Αγγλία και ανάμεσα τους εμείς τα πιτσιρίκια πρώτοι και καλύτεροι. Με λίγα λόγια στηνότανε ένα μικρό πανηγύρι με αρκετά άτομα να παρακολουθούν από τα παράθυρα και τις μισάνοιχτες πόρτες και να διασκεδάζουν.
 

Το παιγνίδι βασικά είναι πολύ απλό.
Κάποιος είτε μετά από συμφωνία είτε μετά από μέτρημα τοποθετεί τα σκατούλλικα που δεν είναι τίποτα άλλο από πέτρες που τις στοιβάζει σ' ένα σωρό.
 

Όλοι οι άλλοι παίρνουν από μια δική τους πέτρα και ο καθένας με τη σειρά του προσπαθεί να ρίξει κάτω, να χαλάσει τη σωρό με τις πέτρες.

Σημαδεύουν λοιπόν κι αφήνουν την πέτρα τους εκεί που έπεσε. Αυτό είναι κανόνας! Δεν απομακρύνεσαι μένεις εκεί που έπεσε η πέτρα σου. Αν κάποιος καταφέρει να χαλάσει το βουναλάκι με τις πέτρες, αυτός που τις είχε οργανώσει εκεί πρέπει να τις μαζέψει και να τις στήσει ξανά και μετά τρέχει να προλάβει αυτούς που προσπαθούν να πάρουν την πέτρα τους και να φύγουν.

Οπότε καταλαβαίνετε αν οι πέτρες δεν πέσουν είναι πολύ πιο εύκολο για τον κυνηγό να πιάσει κάποιον από αυτούς που απέτυχαν και προσπαθούν να διαφύγουν. Τα δε πιτσιρίκια πόσο διασκεδάζουν τη στιγμή του κυνηγητού δεν λέγεται.

Αν φυσικά πέσουν όλες οι πέτρες όλοι όσοι παίζουν έχουν περισσότερο χρόνο να διαφύγουν.

Και εδώ ακριβώς στη φάση του κυνηγητού είναι η διασκέδαση και το χάζι του παιγνιδιού. Αν δεν το παίξεις δεν μπορείς να το αντιληφθείς πόσο διασκεδαστικό είναι. Να βλέπεις την γειτόνισσα με τα στραβά πόδια να τρέχει κατοστάρι για να ξεφύγει από τον κυνηγό ή τον θείο σου να κυνηγά το γιό του και να του βγαίνει η γλώσσα έξω από την προσπάθεια. Αυτός που τελικά δεν καταφέρνει να ξεφύγει στήνει τις πέτρες και ξανά από την αρχή.

Ήταν νομίζω μια άλλη εποχή αυτή, πιο οικογενειακή ... δεν είχαμε ακόμα υπολογιστές για να κρυβόμαστε πίσω από τις οθόνες και τα πληκτρολόγια και αποζητούσαμε το γέλιο μέσα από την επαφή και τη συναναστροφή. Όμως δεν είναι αργά για κανένα μας ... μπορείτε ακόμα να εντάξετε αυτά τα απλά ταπεινά παιγνίδια στο εικοσιτετράωρο σας κι η ζωή σας θα γίνει αμέσως πιο όμορφη και πιο φωτεινή. Έτσι απλά!