Το "εμβόλιο” των κοινωνικών, των οικονομικών και των πολιτικών μας ασθενειών

Oι “ειδικοί” και η πολιτεία γενικότερα, ορθά μας παροτρύνουν να είμαστε αλληλέγγυοι στη προσπάθεια αποφυγής της μετάδοσης του κορωνοϊού.

Δυστυχώς όμως, δεν μας παροτρύνουν  να είμαστε το ίδιο αλληλέγγυοι και με τες οικονομικές του επιπτώσεις..

Αν είναι δυνατόν.

Να λειτουργούμε δηλαδή ως κοινωνία, με δύο μέτρα και δύο σταθμά, σ’ ένα τόσο σοβαρό θέμα;

Με άλλα λόγια μας λένε από τη μια “ό ένας για όλους και όλοι για τον ένα” κι από την άλλη “ο θάνατός σου η ζωή μου”;

Αλήθεια, η προσπάθεια ν’ αποφευχθεί η μετάδοση του κορωνοϊού, είναι πρώτη προτεραιότητα για τη πολιτεία ή όχι;

Διότι, μαζί με τις τράπεζες, έμμεσα τον υποβαθμίζουν αφού ουσιαστικά τον εκμεταλλεύονται οικονομικά, πλήττοντας όσους συμπολίτες μας είναι ανήμποροι ν’ αντιδράσουν.

Δεν είναι η πολιτεία και οι τράπεζες, με τους διασυρμούς συμπολιτών μας στα δικαστήρια ή και τις εκποιήσεις των περιουσιών τους, που μας υποβάλλουν έμμεσα, ότι ο κορωνοϊός ως πανδημία, είναι μικρότερης σημασίας από  την οικονομική του πτυχή;

Μήπως τελικά, τίθεται θέμα επιλογής, μεταξύ δύο κακών;  Τίθεται δηλαδή το δίλημμα να επιλέξουμε μεταξύ της οικονομικής μας εξαθλίωσης και της σωματικής και ψυχικής μας υγείας;

Είναι δυνατό να λειτουργούμε ακόμη τόσο ανώριμα;

Και όμως. Όπως φαίνεται, ο χρόνος και οι συνθήκες δεν μας έχουν ωριμάσει ακόμη όσο απαιτείται, για να μπορεί ν’ “αναδειχθεί” και στο τόπο μας, η ανάγκη του “εμβολίου” εκείνου, που θα αρχίσει να μας προστατεύει σταθερά από τες τόσες πολλές κοινωνικοοικονομικές, αλλά και πολιτικές μας “ασθένειες”.

Η αναφορά σε “εμβόλιο”, είναι προφανώς μεταφορική. Αυτό που υπονοείται βέβαια, είναι η ανάγκη για “κοινωνική συνοχή“.

Χωρίς κοινωνική συνοχή, δεν είναι δυνατόν ν’ αντιμετωπισθούν ισορροπημένα, οποιαδήποτε κοινωνικά, οικονομικά αλλά  και πολιτικά προβλήματα . Αφού όλα είναι αλληλένδετα..

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ..

Μεταξύ άλλων μάλιστα, φαίνεται να πλήττονται, ακόμη και τ’ ανθρώπινα μας δικαιώματα, τα οποία είναι και συνταγματικά κατοχυρωμένα.

Ιδιαίτερα δε, φαίνεται, να πλήττεται η “αρχή της αναλογικότητας”.

Όταν για παράδειγμα, κάποιοι ευνοούνται οικονομικά από τον κορωνοϊό, κάποιοι άλλοι (κυρίως οι δημόσιοι υπάλληλοι, και οι τραπεζιτικοί ) δεν επηρεάζονται καθόλου, ενώ κάποιοι τρίτοι – στον ιδιωτικό τομέα – ουσιαστικά μπαίνουν σε οικονομικό και ψυχολογικό “αναπνευστήρα,” υποφέροντας δυσανάλογα από τους υπόλοιπους το βάρος της πανδημίας του κορωνοϊού, τι σημαίνει; 

Δεν σημαίνει ότι η κοινωνική μας συνοχή πάσχει και ότι η μεταξύ μας αλληλεγγύη, ευρίσκεται σε υποανάπτυκτα επίπεδα;

Δεν είναι για να ντρεπόμαστε;

Αφού αυτοί που ευνοούνται, ουσιαστικά ευνοούνται σε βάρος αυτών που αδικούνται…Τόσο δεν μας ενδιαφέρει; Τόσο δεν μας αγγίζει;

Είναι δυνατό να υπάρχει οποιασδήποτε μορφής “ενοχή” χωρίς κοινωνική, οικονομική ή και πολιτική συνοχή;

Συνοχή λοιπόν, αν θέλουμε πραγματικά να “εξανθρωπιστούμε”. Αν θέλουμε τα ανθρώπινα μας δικαιώματα να τυγχάνουν του πραγματικού σεβασμού της πολιτείας.

Ο χρόνος φαίνεται ότι όντως ωρίμασε και ο “εμβολιασμός μας με το εμβόλιο” της κοινωνικής μας συνοχής, της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς μας, συνεχίζει να δοκιμάζεται..

Ας αναλάβει επιτέλους ο καθένας μας, τες προσωπικές του ευθύνες και να προσδοκούμε ότι στο τέλος θα συμπαρασυρθεί και η συντεταγμένη πολιτεία.

Κείμενο: Άκης Λεωνίδου