Το χέρι της ελπίδας

Το χέρι που θα με αναγεννούσε ξανά

Άνοιξα τα μάτια μου και την είδα την μπροστά μου. Την είδα να στέκεται στην πόρτα μου και άρχισε με αργά βήματα να με πλησιάζει. Με έβλεπε με αυτά τα λαμπερά της μάτια και με αυτό το κατάλευκό της χαμόγελο. Εγώ ήμουν εκεί και απλώς την έβλεπα. Η ομορφιά της με ένα μαγικό τρόπο αγκάλιαζε την ψυχή μου και με έκανε να νιώθω μια γαλήνη. Ήρθε κοντά μου και με πήρε μια αγκαλιά και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου και εκείνη με τα όμορφα της χέρια της σκούπισε τα δάκρυα μου, άρχισε να μου ψιθυρίζει στο αυτί μου με το όμορφο χαμόγελο της. Εγώ την άκουγα με πολλή προσοχή, δεν είχα χάσει ούτε μια της λέξη. Η κάθε λέξη ήταν θησαυρός για μένα. Ήταν ότι πιο όμορφο είδα στην ζωή μου. Μου ανάστησε τον κόσμο μου ολόκληρο. Μου ξανάνθισε τα μαραμένα μου λουλούδια και μου ξανάφερε τον ήλιο. Πέρασε από το δικό μου σκοτάδι και μου ξανάφερε το φως της ελπίδας. Ήταν ο άγγελος του φωτός που με έκανε να ελπίζω ξανά σε αυτό τον σκληρό κόσμο.

Εκεί που ένιωθα γαλήνη ξαφνικά εξαφανίστηκε και εγώ άρχισα να τρελαίνομαι. Κράτησε τόσο λίγο. Έφυγε και δεν γύρισε ποτέ ξανά πίσω. Όλα μαύρισαν γύρω μου και έπαψα πάλι να ελπίζω. Ένιωθα μια μαχαιριά στην καρδία μου. Ένιωθα ότι γκρεμίστηκε όλος κόσμος γύρω μου. Έπεσα κάτω και δεν μπορούσα να σηκωθώ. Ένιωθα μια αδυναμία. Δεν μπορούσα να το δεχτώ και άρχισα να βουλιάζω μέσα σε μια λάσπη. Προσπαθούσα να βγω στην επιφάνεια αλλά δεν μπορούσα. Ένιωθα ότι θα πέθαινα και πως δεν υπήρχε καμία ελπίδα. Την τελευταία στιγμή πριν την τελευταία μου πνοή, ξαφνικά ένα χέρι με τραβάει με δύναμη να βγω από εκείνη την λάσπη. Ήμουν πληγωμένος και το χέρι αυτό ήταν το φάρμακο για να κλείσουν αυτές οι πληγές.

Ήταν το χέρι της ελπίδας. Το χέρι που θα με αναγεννούσε ξανά και θα μου έδινε πίσω το χαμόγελο μου, την γαλήνη μου, την αγάπη μου και την δύναμή μου. Και, όποτε έπεφτα κάτω έρχονταν αυτό το χέρι και με σήκωνε. Δεν με άφησε να τα παρατήσω. Μου έδωσε φτερά για να πετάω ψηλά και να μην ξαναπέσω πότε ξανά κάτω.