Απώλεια και Πένθος

Αφιερωμένο στις μάνες που έχασαν τα παιδιά τους

Για τις μητέρες που δεν πρόλαβαν να κρατήσουν στην αγκαλιά τους το πρώτο τους παιδί και σταμάτησαν να πιστεύουν στο θαύμα.

Για τις μητέρες που δεν άντεξαν τον πόνο και την απώλεια και εν τέλει λύγισαν μπροστά στο θέαμα του θανάτου.

Για τις μητέρες που δεν είχαν άλλη επιλογή και πάλεψαν για να αντέξουν σε έναν αγώνα που δεν έχει τελειωμό.

Για τις μητέρες που η τύχη ή η ζωή δεν ήρθε τελικά ντυμένη με ροδοπέταλα αλλά και πάλι δέχτηκαν την σκληρή πραγματικότητα.

Για τις μητέρες που δεν θα ξαναδούν τον γιο τους και δεν θα τον φιλήσουν ξανά.

Για τις μητέρες που δεν έπαψαν να πιστεύουν ότι το παιδί τους με κάποιο τρόπο ζει ανάμεσά τους.

Για τις μητέρες που έχασαν την κόρη τους και το αποδέχτηκαν πως δεν θα την ξαναδούν ποτέ.

Για τις μητέρες που φάνηκαν ηρωίδες αντέχοντας να βλέπουν το παιδί τους να πεθαίνει από αρρώστια.

Για τις μητέρες που δεν τις χωρούσε άλλο η γη μόλις άκουσαν την είδηση του θανάτου του παιδιού τους.

Για τις μητέρες που κατέρρεαν κάθε μέρα και πιο πολύ αλλά στάθηκαν δυνατές για τα άλλα παιδιά τους.

Για τις μητέρες που έκλεισαν τ' αυτιά τους και αφοσιώθηκαν στο Θεό, στον εαυτό τους, στη μοναξιά τους, οπουδήποτε.

Για τις μητέρες που αντέχουν να πηγαίνουν κάθε μέρα στο κοιμητήριο και μοιάζουν υπνωτισμένες.

Για τις άτυχες μάνες που είδαν τα πολυαγαπημένα τους παιδιά να πεθαίνουν πριν από αυτές.

Για τις ξεχωριστές μάνες που άντεξαν να θάψουν τα ίδια τα παιδιά τους αναπάντεχα.

Για τις πονεμένες μάνες που βάφτηκε μια για πάντα η ψυχή τους και η σάρκα τους με μαύρο χρώμα.

Για τις δυνατές μάνες που έχουν το κουράγιο να μνημονεύουν τα παιδιά τους.

Για τις πικραμένες μάνες που ο χρόνος σταμάτησε στη τελευταία μέρα που είδαν το παιδί τους ζωντανό.

Για τις πληγωμένες μάνες που ζουν πια στον δικό τους κόσμο και ανοίγουν που και που κανένα παράθυρο.

Για τις ηρωίδες μάνες που στάθηκαν βράχος για την υπόλοιπη οικογένεια.

Για την κάθε μάνα που δεν τα παράτησε, που παλεύει κάθε μέρα, που αντέχει τον χειρότερο πόνο του κόσμου, που πέφτει, που ξανασηκώνεται, που δεν λησμονεί όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, που ελπίζει, που απελπίζεται, που κρατεί το παιδί της ψηλά μα και μέσα της σαν το πολυτιμότερο φυλακτό...Γιατί όντως είναι το πολυτιμότερο φυλακτό...