Σώπα μην μιλάς....

Η ζωή είναι σαν επαναληπτική κασέτα που ζούμε και ξαναζούμε ξανά την ίδια φαρσοκωμωδία από τότε που δημιουργήθηκε η ανθρωπότητα

Σώπα δεν επιτρέπεται να μιλάς. Σώπα δεν επιτρέπεται να βοηθάς. Δες τον εαυτούλη σου και πάψε να μιλάς. Δεν σου πέφτει λόγος. Πάψε να νοιάζεσαι τους άνθρωπους. Αν δεις έναν άνθρωπο στον δρόμο απλά φύγε και μην μιλάς. Δεν χρειάζεται να μιλάς. Δεν χρειάζεται να πολεμήσεις απλά να είσαι ανεκτικός όπως έμαθες από την ίδια την κοινωνία. Δεν χρειάζεται να διεκδικείς απλά δέκτου όσα έχεις και ζήσε με αυτά. Μην μιλάς απλά υπάκουσε στους νόμους ανεξάρτητα αν τηρούνται από την εξουσία. Υποχρέωση σου είναι να μην μιλάς. Απλά υπακοή και αφοσίωση τίποτα άλλο.

Είσαι ένα σκλαβάκι που πρέπει να δουλεύει για να ζήσει και αν θες να είσαι καλά πρέπει να μην μιλάς. Να σωπαίνεις και απλά να κοιτάς την δική σου ζωή. Δεν χρειάζεται να μιλάς. Είναι περιττό το να μιλάς. Είναι περιττό να αντιδράς. Είναι ανούσιο δεν το βλέπεις; Ότι και να κάνεις δεν θα αλλάξει κάτι. Πάλι τα ίδια θα ζεις και πάλι με τα ίδια θα μείνεις.

Όπως φαίνεται η ζωή είναι σαν επαναληπτική κασέτα που ζούμε και ξαναζούμε ξανά την ίδια φαρσοκωμωδία από τότε που δημιουργήθηκε η ανθρωπότητα. Τίποτα δεν άλλαξε. Και τι αν υπήρξαν οι επαναστάτες; Άλλαξε κάτι; Όχι φυσικά. Μπορεί ναι να πέτυχαν κάποια επιτεύγματα αλλά δεν πέτυχαν την αλλαγή για έναν καλύτερο κόσμο. Δυστυχώς ο κόσμος είναι σαν την βουλιαγμένη λάσπη, όσο και να τραβάς πάντα βουλιαγμένη θα μείνει. Άδικά προσπαθάς. Απλά σώπα και κάνε σαν να μην συμβαίνει τίποτα όπως κάνεις πάντα. Δεν έχει νόημα να προσπαθάς σε κάτι που δεν θα αλλάξει. Είναι όλα μάταια.

Και όμως δεν είναι μάταια λέει η καρδία. Η ελπίδα του φωτός είναι εκεί. Το μυαλό αρχίζει να τρελαίνεται και να λέει ότι όλα μάταια είναι και η καρδία να λέει ότι υπάρχει ελπίδα. Τότε αρχίζει ο πόλεμος μεταξύ καρδίας και μυαλού γιατί δεν μπορούν να συμφωνήσουν. Είναι σαν δύο ξένοι που δεν έχουν επικοινωνία μεταξύ τους. Είναι σαν δύο ξένα σώματα σε ένα ανθρώπινο σώμα. Και τότε ο άνθρωπος αρχίζει να τρελαίνεται δεν ξέρει τι να πιστέψει και ποιο να ακούσει. Αρχίζει και τα χάνει και καθημερινά παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό. Προσπαθεί να βγει από την λάσπη αλλά δεν μπορεί. Και τελικά ένα χέρι φέρνει ξανά την ελπίδα και την χαρά μέχρι να ξαναυπάρξει μια καινούργια καταιγίδα.