Συνέντευξη με τη συγγραφέα Άννα Γαλανού

Η συγγραφική της πορεία γεμάτη από επιτυχίες

Η βραβευμένη συγγραφέας Άννα Γαλανού γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Πεζά Ηρακλείου Κρήτης.  Η συγγραφική της πορεία γεμάτη από επιτυχίες. 
Μια από τις μεγαλύτερες της επιτυχίες είναι και η αγάπη που εισπράττει από τους αναγνώστες των βιβλίων της, αφού κέρδισε μια θέση στη καρδιά τους με το τρόπο γραφής της και τα μαγικά ταξίδια που τους χαρίζει μέσα από τα βιβλία της.  

Σημαντική και αγαπημένη παρουσία στον λογοτεχνικό χώρο.   

1.    Ας κάνουμε μια αναδρομή στο χρόνο, θέλω να μου μιλήσετε λίγο για την αρχή της συγγραφικής σας πορείας. Για το πρώτο σας βιβλίο.
Ένα σημαντικό συγγραφικό εγχείρημα, το πρώτο στη σειρά, έγινε στην Α΄ Λυκείου με κείμενο μου πάνω στο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Αναφορά στον Γκρέκο», για το οποίο πήρα το πρώτο Παγκρήτιο βραβείο. Στην συνέχεια, ακολούθησαν πολλά ακόμα: κείμενα, διηγήματα, ποιήματα, θεατρικά και παραμύθια για τα οποία ανταμείφθηκα με πολλές βραβεύσεις και διακρίσεις. 
Το πρώτο μου ολοκληρωμένο μυθιστόρημα, με τίτλο «Πέρσαλφ», το έγραψα κοντά στο τέλος της δεκαετίας του ’80. Το συγκεκριμένο βιβλίο εκδόθηκε από την Διόπτρα το 2013, με τίτλο «Τότε που τραγουδούσαν οι Θεοί».  Όταν αποφάσισα πλέον να εκδώσω είχα ήδη έτοιμα έξι μυθιστορήματα. Θυμάμαι την απόλυτη χαρά, την απερίγραπτη συγκίνηση που ένιωσα όταν κράτησα στα χέρια μου το πρώτο αντίτυπο από το «Αντιμέτωποι με το Χθες», το πρώτο μου βιβλίο που εκδόθηκε το 2010. Είναι αδύνατον να σας περιγράψω με λόγια, τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν. Από κει και μετά, όλα πια βρήκαν το δρόμο τους. Και συνεχίζω… 

2.    Σίγουρα όλα τα βιβλία σας είναι εξίσου σημαντικά για σας, μήπως όμως υπάρχει ένα βιβλίο σας το οποίο θεωρείται αγαπημένο;
Αισθήματα τρυφερότητας και συγκίνησης έχω για το «Τότε που τραγουδούσαν οι Θεοί», επειδή ήταν το πρώτο μου ολοκληρωμένο μυθιστόρημα, όμως σαν συγγραφέας μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω  ποιο απ’ όλα τα βιβλία μου αγαπώ περισσότερο. 

Συγγραφικό μου σταθμό, θεωρώ την ιστορική τριλογία «Οι Δρόμοι της Καταιγίδας» και τα βιβλία Θυσία, Εκδίκηση, Εξιλέωση. Ίσως έχει να κάνει με την πλοκή, την χρονική περίοδο που περιγράφω -16ος αιώνας- και τα ιστορικά γεγονότα. Η αλήθεια είναι, πως έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στην τριλογία!  

3.    Έχετε ταυτιστεί με κάποια ηρωίδα των βιβλίων σας;
Ναι, με την Ρούσσα, από την Θυσία. Υπήρχαν φορές που θαρρούσα πως περιέγραφα τον εαυτό μου. Ξέρετε αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι‧ ο συγγραφέας πρέπει να γνωρίζει τα όρια του, γιατί έτσι και ξεφύγει, αλίμονο. Θεωρώ πως τα κατάφερα, και πως η Ρούσσα εν τέλει λειτούργησε σαν ξεχωριστή, μοναδική οντότητα, που δεσπόζει σε όλη την τριλογία.  

4.    Σε πρόσφατη σας συνέντευξη είχατε δηλώσει ότι θεωρείται πρότυπα τον Νίκο Καζαντζάκη και τον Οδυσσέα Ελύτη. Αν έπρεπε να διαλέξετε ένα βιβλίο από τον πρώτο και ένα ποίημα του Ελύτη,  ποια θα ήταν αυτά και γιατί;
Για μένα ο Καζαντζάκης και ο Ελύτης, εκτός από σπουδαίοι λογοτέχνες, αποτελούν όντως και πρότυπα. Τους θεωρώ μέντορές μου. Τον Καζαντζάκη τον μελετώ πάνω από 30 χρόνια και κάθε φορά που τον διαβάζω ανακαλύπτω κάτι καινούριο‧ το ίδιο συμβαίνει και με τον Ελύτη. 

Το βιβλίο του Καζαντζάκη «Αναφορά στον Γκρέκο», θεωρώ ότι είναι ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί ποτέ μετά την Οδύσσεια. Είναι απίστευτος ο τρόπος γραφής, η ροή του κειμένου, η ενέργεια των λέξεων που χρησιμοποιεί και μοναδικές οι περιγραφές του. 
Το «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη, είναι μια σπονδή στον έρωτα, ένας μοναδικός ερωτικός ύμνος που φανερώνει πόσο μικρός και ανέτοιμος είναι ο κόσμος για να τον δεχτεί. Συγκλονιστικό, σκέτη ελεγεία.   

5.    Υπάρχουν δυο κατηγορίες για τους συγγραφείς: ο συγγραφέας που εξακολουθεί να διαβάζει βιβλία ακόμη κι αν εκδώσει δικά του και ο συγγραφέας που όταν εκδώσει τα δικά του βιβλία ασχολείται μόνο μ’ αυτά. Ποια είναι η δική σας άποψη;
Προσωπικά διαβάζω πολύ, υπερβολικά θα έλεγα, περίπου πέντε βιβλία τον μήνα. Ανέκαθεν έτσι γινόταν και το ίδιο εξακολουθεί μέχρι και σήμερα. Επιλέγω πάντα με μεγάλη προσοχή τα βιβλία που θα διαβάσω και αν κάποιο δεν μου αρέσει, ιδιαίτερα το λεξιλόγιο και ο τρόπος γραφής, δεν επιμένω πλέον να το τελειώσω οπωσδήποτε. Το κλείνω απλά. Σαν αναγνώστρια είμαι πολύ δύσκολη και πολύ απαιτητική, όμως πιστεύω πως αυτό με ωφέλησε πολλαπλώς, και ιδίως συγγραφικά. Μισώ τα  κλισέ, τα σεναριοποιημένα αναγνώσματα και  την λαϊκίζουσα, επίπεδη γραφή που δεν δημιουργεί συναισθήματα. Θέλω να διδάσκομαι από τα βιβλία που διαβάζω και αυτό επιδιώκω.  

«Μαργκώ», το νέο μυθιστόρημα της αγαπημένης συγγραφέως.

Περίληψη:

Στον Φραγκομαχαλά της Σμύρνης ζει μια Γαλλίδα κεντήστρα, η Λίλη, με την κόρη της, Μαργκώ. Ο γάμος της δεκαεξάχρονης κοπέλας με έναν μεσήλικα, πάμπλουτο τραπεζίτη αφήνει άφωνη την αστική Σμύρνη του 1918.

Λίγο πριν την Καταστροφή του ’22, η Μαργκώ υποτάσσεται στη θέληση του συζύγου της, και μετακομίζουν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Η εξωτική Αλεξάνδρεια όμως, όπως την είχε φανταστεί, αποδεικνύεται εφιάλτης. Μέσα από μια σειρά απρόσμενων εξελίξεων, η ζωή της καταρρέει, κι έτσι το 1926, μόνη και χωρίς χρήματα, φτάνει στο Παρίσι αναζητώντας τη χαμένη μητέρα της.
Δύο άντρες θα βρεθούν στον δρόμο της, που θα τη διεκδικήσουν με πάθος. Η επιλογή της θα είναι δύσκολη και μοιραία, αναγκάζοντάς τη να παλέψει με νύχια και με δόντια για την αξιοπρέπεια και τη ζωή της.
Από τις βεγγέρες, τα καφέ αμάν και τα σουαρέ της κοσμοπολίτισσας Σμύρνης, στην κλειστή κοινωνία της Αλεξάνδρειας, στο λαμπερό Παρίσι με τους οίκους υψηλής ραπτικής και στην όμορφη Αθήνα του Μεσοπολέμου, ο αγώνας της Μαργκώ μοιάζει να μην έχει τέλος. Όμως, κάποια στιγμή, οι μάσκες πέφτουν…

Γιατί η αλήθεια έχει μόνο ένα πρόσωπο...