Τα παιδιά των 90s θα παραμείνουν για πάντα παιδιά

Για πάντα στην καρδιά όλων εμάς που τα ζήσαμε ως παιδιά ή ως έφηβοι

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως τα 90s αποτελούν εποχή ορόσημο για τον κόσμο που έζησε λίγο πριν και βέβαια λίγο αργότερα. Ακόμη και μέχρι σήμερα η περιλάλητη δεκαετία του 90 αναφέρεται ως ο θεμέλιος λίθος για την τεράστια και ταχύτατη ανάπτυξη που βλέπουμε σήμερα, κάτι σαν το πρώτο σκαλάκι, το πρώτο τουβλάκι του τεχνολογικού «ντόμινο» που ακολούθησε αργότερα.

Ο κόσμος και η εποχή των 90s φαντάζει τόσο κοντινή αλλά παράλληλα τόσο μακρινή γιατί αν αναλογιστεί κανείς πως ο μεγαλύτερος ηλικιακός πληθυσμός της δεκαετίας αυτή τη στιγμή διανύει το 33ο έτος ζωής τότε θα συνειδητοποιήσει πως όντως ο χρόνος «ρέει» και δεν «συγχωρεί».

Γι’ αυτό λοιπόν, στα μάτια της ιστορίας τα παιδιά των 90s θα παραμείνουν για πάντα, παιδιά. 

Ποιος δεν θυμάται τις παιδικές τηλεοπτικές εκπομπές που μεσουρανούσαν εκείνο το διάστημα σε κρατικά και ιδιωτικά κανάλια κρατώντας συντροφιά στα παιδιά που είχαν γεννηθεί την αμέσως προηγούμενη δεκαετία αλλά και σε αυτά που γεννήθηκαν εκείνη;

Τα στρουμφάκια, τα πόκεμον, τα ντίτζιμον, η Σέιλορ Μουν, η Κάντι Κάντι, ο Τομ και ο Τζέρυ, ο Μπάρνι και οι φίλοι του και οι κατά τα άλλα - συγκινητικές- ιστορίες της Ντίσνεϋ θριάμβευσαν και «μάγευαν» τόσο το παιδικό κοινό όσο και το ενήλικο.
 

Όσοι θυμούνται τη δεκαετία όντας πια στην προ εφηβεία ή στην εφηβεία θα θυμούνται και τις δακρύβρεχτες Λάτιν τηλενουβέλες που έκαναν πάταγο η μία μετά την άλλη.
Ιστορίες μιας φτωχής πλην τίμιας αγρότισσας η οποία ερωτευόταν τον πλούσιο γαιοκτήμονα ενώ στο περιθώριο μηχανορραφούσαν οι πλούσιοι, αδίστακτοι «κακοί» της κάθε μελοδραματικής ιστορίας που «μαγνήτιζε» μικρούς και μεγάλους κι έκαναν τις γιαγιάδες μας να κλαίνε με μαύρο δάκρυ για την κακόμοιρη Μαριμάρ, τη δυστυχισμένη Ροζαλίντα, την κακότυχη Πακίτα, την αθώα και αγνή Παολίνα καθώς και την τσαμπουκαλού Μαρία της γειτονιάς.

Χρόνια αγνά όπου η βιομηχανία του θεάματος συνδύαζε ιστορίες βγαλμένες από την πραγματική ζωή με μία σύνθεση από μελό στοιχεία, υπερβολικές εκτελέσεις ρόλων, κοινωνικοπολιτικά ζητήματα της τότε εποχής καθώς και φώτα, λάμψη, χρώματα, πανοραμικές λήψεις της Μεξικανικής, Περουβιανής, Κολομβιανής υπαίθρου και όλα αυτά δοσμένα με μία χρυσόσκονη που «τραβούσε» το τότε ανυποψίαστο τηλεοπτικό κοινό. 
 

Μαζί, σειρές τύπου «Χτυποκάρδια στο Beverly Hills», «Ατίθασα νιάτα», «Τόλμη και γοητεία», η «Ζήνα» αλλά και τοπικές παραγωγές όπως «Η Λάμψη», η «Καλημέρα Ζωή», η «Απαγορευμένη αγάπη», «Για μια θέση στον ήλιο», «Κωνσταντίνου και Ελένης», «Οι Μεν και οι Δεν» και άλλες δημοφιλείς σειρές που έγραψαν ιστορία τόσο κατά την παρθενική τους μετάδοση όσο και χρόνια μετά, έδωσαν το δικό τους στίγμα στα 90s.

Θα ήταν παράλειψη βέβαια να μην κάνουμε αναφορά στην πρωταρχική χρήση του διαδικτύου. Το ίντερνετ «εισέβαλε» στη ζωή μας στα μέσα της δεκαετίας σταδιακά και απόλυτα διακριτικά, χωρίς να κάνει οποιαδήποτε διθυραμβική παρέμβαση στην καθημερινότητά μας αλλά με απλούς και «σιγανούς» ρυθμούς έδωσε το παρών κι ήρθε κι έμεινε! Τα βιβλιοπωλεία έκαναν χρυσές δουλειές με τόμους που παρέπεμπαν στη σωστή και μεθοδική χρήση του ίντερνετ και των υπολογιστών. Οι άγνωστες, για εκείνη την εποχή, συσκευές δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένες ενώ μετρημένα ήταν τα νοικοκυριά που διέθεταν τουλάχιστον μία. Ο κόσμος προόδευε τεχνολογικά και όλο και περισσότερα παιδιά της δεκαετίας του 90 καθώς και έφηβοι περνούσαν τον χρόνο τους μπροστά από το περίεργο κουτί που τους ταξίδευε -με χαλαρούς ρυθμούς- σ’ έναν κόσμο παράξενο που έμελλε να αντικατοπτρίσει τη ζωή στο μέλλον δύο με τρεις δεκαετίες αργότερα. Θυμάστε λοιπόν τα ίντερνετ café; 

Πόσοι θυμούνται τις πατέντες των τελευταίων ετών της δεκαετίας του 90 όπως αυτές με τις τάπες στα σακουλάκια των πατατακίων που έβρισκε κανείς σε περίπτερα και υπεραγορές; Γύρω στο 1998 με 1999 και πέρα οι τάπες ήταν συχνό φαινόμενο ανάμεσα στα παιδιά που αντάλλαζαν όσες είχαν μεταξύ τους για  ολοκληρώσουν πρώτοι τη συλλογή τους. Οι τάπες των πόκεμον και οι κάρτες ντίζιμον και dragonballs γνώρισαν τεράστια επιτυχία λόγων των παιδικών σειρών που αντιπροσώπευαν και που επίσης είχαν μεγάλη απήχηση στην πιτσιρικαρία της εποχής. 

Δεν υπάρχει περίπτωση να μη θυμόμαστε τα video clubs απ’ όπου το κοινό ενοικίαζε βιντεοκασέτες VHS για να παρακολουθεί τις αγαπημένες του ταινίες και σειρές. Μια συνήθεια που αν μη τι άλλο, έκανε τον καθένα να αισθάνεται ξεχωριστός καθώς μπορούσε να παρακολουθήσει το αγαπημένο του πρόγραμμα όπου κι όποτε ήθελε. Βέβαια, που να ξέραμε πως στο κοντινό μέλλον μέχρι κι αυτό θα θεωρείτο δεδομένο.

Να θυμηθούμε και τη μαζική «έκρηξη» αγοράς κινητών τηλεφώνων; Εκείνα τα αλλόκοτα ασπρόμαυρα μαραφέτια που παίρνανε τηλέφωνα και στέλνανε γραπτά μηνύματα περιορισμένων χαρακτήρων και που στην καλύτερη - και βέβαια πιο ακριβή - περίπτωση δίνανε τη δυνατότητα οι χρήστες να περάσουν την ώρα τους παίζοντας φιδάκι. Βέβαια, από την άλλη είχαμε τα αγαπημένα σε όλους game boys όπου παιδιά και έφηβοι το «παίζανε» κουλ και άνετοι έχοντας στην κατοχή τους τα βιντεοπαιχνίδια που τα game boys προσέφεραν τότε.

Παντελόνια καμπάνες, μαλλί mohawk στα αγόρια, φουσκωμένη φράντζα στα κορίτσια και λοιπές στιλιστικές υπερβολές επηρεασμένες από διάφορες αμερικανιές που κατέφθαναν σε Ελλάδα και Κύπρο με ταχύτητα πέραν του φωτός, σφράγισαν μια δεκαετία που είχε και τα κακά της αλλά όπως φάνηκε αργότερα αποτέλεσε εποχή σταθμό για τους θαυμαστές και οπαδούς των ρετρό καταστάσεων και που μετατράπηκαν σε σημείο αναφοράς μέχρι και σήμερα και πιθανόν για αρκετά χρόνια ακόμα στα μάτια της παγκόσμιας ιστορίας. 

Όσοι είχαν την τύχη να ζήσουν και να θυμούνται τα 90s ή και να έχουν γεννηθεί εκείνη τη δεκαετία, έχουν μια αστείρευτη κωμική, μεν αλλά συνάμα όμορφα μελαγχολική «χρυσόσκονη» νεότητας και παιδικής αθωότητας καθώς λόγω της δημοφιλούς αυτής μεταβατικής δεκαετίας στον κόσμο που γνωρίζουμε σήμερα, ο κόσμος άλλαξε ωστόσο βαθιά μέσα του παραμένει ο ίδιος. Εν τέλει, οι καταστάσεις τριγύρω, η εποχή, η αύρα, το υπόβαθρο, τα παρασκήνια αλλάζουν τάχιστα αλλά ο κόσμος, οι άνθρωποι παραμένουμε με τα ίδια ένστικτα με τα οποία δημιουργηθήκαμε εξαρχής.

Όμως, όσοι ανήκουν σ’ αυτή τη δεκαετία με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, έχουν τη δική τους «λάμψη» στα χρόνια που περνάνε αδυσώπητα. Γιατί όπως είχα αναφέρει προηγουμένως, στα μάτια της ιστορίας τα παιδιά των 90s θα παραμείνουν για πάντα, παιδιά!