Η αξία της στιγμής

Περνάνε τα χρόνια και έχουμε πάψει να αντιλαμβανόμαστε την αξία της στιγμής. Πόσες φορές γυρίσαμε από τη δουλειά μέσα στη μιζέρια, τη γκρίνια, τη κούραση, τη ταλαιπωρία; Έχουμε παγιδευτεί στα κοινωνικά στερεότυπα και φορτώνουμε τον εαυτό μας με όλο και παραπάνω υποχρεώσεις. Τη στιγμή τη καταλαβαίνουμε μόνο όταν συμβαίνουν γεγονότα, τα οποία αποτελούν σταθμούς είτε στις ζωές μας, είτε στις ζωές των άλλων. Λες και παίζουμε σε ταινία!

Και θα μου πεις ωραία τα λες μέχρι εδώ, αλλά τί ορίζει κάνεις "ευτυχία της στιγμής"; Επειδή λοιπόν η ευτυχία είναι διαφορετική για το καθένα, θα σας παρουσιάσω μία υποκειμενική οπτική της στιγμής, διηγώντας σας μια ιστορία που άκουσα πρόσφατα από έναν φίλο.

Ο φίλος αυτός λοιπόν έχασε την μητέρα του από την ανίατη ασθένεια. Μέχρι τη στιγμή της ανακοίνωσης της ασθένειας της μητέρας του, ο Χρήστος είχε πέσει με τα μούτρα στη δουλειά και είχε κάνει αυτοσκοπό στη ζωή του να πετύχει όσα περισσότερα μπορεί πάνω στο αντικείμενό του. Όταν έμαθε για την ασθένεια της μαμάς του ο τρόπος ζωής του άλλαξε 180 μοίρες. Από τη πρώτη κιόλας μέρα παραιτήθηκε από τη δουλειά και μετακόμισε στο σπίτι της μαμάς του για να είναι δίπλα της. Το κακό είναι πως ο καιρός περνούσε και η μαμά του χειροτερευε. Ήρθε η στιγμή που δε μπορούσε να τη προσέχει ο ίδιος και έπρεπε να τη πάει στο νοσοκομείο. Ένα από εκείνα τα βράδια με πήρε τηλέφωνο να βγούμε και να πάμε για ένα ποτό. Εκείνη την ημέρα μου εκμυστηρεύτηκε πως ο λόγος που παραιτήθηκε από τη δουλειά του ήταν γιατί μετάνιωσε για το χαμένο χρόνο με τη μαμά του. Μα περισσότερο από όλα μου είπε ότι μετάνιωσε γιατί δεν έδινε βάση στη στιγμή.

Τη τελευταία μέρα που ήταν εν ζωή από τους πολλούς μήνες ταλαιπωρίας, τον έπιασε η μαμά του και τον είπε πως ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις πράγματα στη ζωή σου! Μη ξεχνάς ποιος είσαι, άφησε λίγο στην άκρη το τι μπορείς να κάνεις και ξεκινά να σκέφτεσαι το πώς μπορείς να ζήσεις ευτυχισμένος. Ο Χρήστος εκείνη τη στιγμή έκπληκτος την απάντησε και πώς θα ζήσω μαμά ευτυχισμένος χωρίς εσένα δίπλα μου; Και η μαμά του απάντησε κυλώντας κάποια δάκρυα από το πρόσωπό της, η ζωή είναι στιγμές και ο καθένας από εμάς έχει διαφορετική ημερομηνία λήξης. Εκμεταλλεύσου το χρόνο που σου δόθηκε, βάζοντας στόχους για τη ζωή σου, οι οποίοι όμως να έρχονται σε ισορροπία. Σε αγαπώ και όσοι σε αγαπάμε θα είμαστε περήφανοι αν πρώτα από όλα ζεις τη στιγμή!

Ο Χρήστος από την ημέρα της κηδείας και έπειτα προσπάθησε να ακολουθήσει τις συμβουλές της και έχτισε μια δικιά του οπτική για την αξία της στιγμής. Πλέον αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο από υποχρεώσεις και κάνει πράγματα που αγαπά με ανθρώπους που αγαπά.

Ένα από αυτά είναι η κηπουρική! Και όταν τον ρωτάς Χρήστο μα πώς, εσύ δεν ασχολούσουν με αυτά, αυτός σε απαντάει ήταν της μαμάς μου και όσο θα είμαι ζωντανός έχω να συντηρήσω το κήπο μας, το κήπο της μαμάς Δέσποινας όπως τον αποκαλεί!

Υ.Γ. Ζήσε!