Νευρική βουλιμία

Επιπλοκές και θεραπευτική αντιμετώπιση

Η βουλιμία (bulimia nervosa), είναι μία ψυχογενής διατροφική διαταραχή και περιγράφεται από συχνά επεισόδια υπερφαγίας τα οποία συνοδεύονται από αντισταθμιστικές μεθόδους. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον ορισμό της βουλιμίας, τη διάγνωση και τα συμπτώματά της, πατήστε ΕΔΩ. 

Αναλόγως με τη συχνότητα και το ενεργό χρονικό διάστημα που λαμβάνει χώρα η βουλιμία, μπορεί να προκαλέσει σοβαρές ιατρικές επιπλοκές, όπως αφυδάτωση και διαταραχή ηλεκτρολυτών σώματος, νεφρικά προβλήματα, καρδιακά προβλήματα, πεπτικά προβλήματα, σοβαρή φθορά των δοντιών και των ούλων, απουσία της περιόδου στις γυναίκες και άγχος – κατάθλιψη. Σε περιπτώσεις που συνυπάρχουν επιπλοκές όπως, διαταραχή ύδατος και ηλεκτρολυτών, διάφορα ιατρικά προβλήματα (καρδιακή ανεπάρκεια, νεφρική ανεπάρκεια), μεγάλες διακυμάνσεις βάρους ή κύηση 1ου τριμήνου, κρίνεται απαραίτητη η νοσηλεία σε νοσοκομείο. 

Το πρώτο και σημαντικότερο βήμα του ενδιαφερόμενου, είναι να απευθυνθεί σε επαγγελματίες (διαιτολόγο και ψυχοθεραπευτή), που να έχουν εξειδικευτεί στις διατροφικές διαταραχές. Αυτοί σχεδιάζουν, με την ενεργή συμμετοχή του ασθενούς, το θεραπευτικό πλάνο της νευρικής βουλιμίας, που βασίζεται στο συνδυασμό της διατροφικής εκπαίδευσης κι αποκατάστασης και των ψυχοθεραπευτικών παρεμβάσεων.

Η λήψη φαρμακευτικής αγωγής και κυρίως αντικαταθλιπτικών φαρμάκων, σε πολλές περιπτώσεις, φαίνεται να βοηθά στην αντιμετώπιση  των συμπτωμάτων της βουλιμίας, αλλά και στην θετική έκβαση της θεραπείας.  Ένας ακόμη παράγοντας που συμβάλει σημαντικά στη θεραπεία, είναι η συμμετοχή της οικογένειας στο θεραπευτικό μοντέλο. 

Η διατροφική εκπαίδευση του ασθενούς, έχει ως στόχο, την καθιέρωση ενός ισορροπημένου μοντέλου διατροφής. Συγκεκριμένα, στόχος είναι η εκμάθηση τεχνικών ελέγχου της πείνας και του κορεσμού, με τους κατάλληλους συνδυασμούς τροφών και σε ενδεδειγμένα ωράρια και ταυτόχρονα η επαρκής θρέψη του οργανισμού. Η διατροφή του ασθενούς θα πρέπει να αποτελείται από μικρά και συχνά γεύματα, να έχει ποικιλία και να ενταχθούν σταδιακά σε αυτήν τα τρόφιμα που θεωρεί απαγορευμένα (απενεχοποίηση τροφών). Ένα σπουδαίο εργαλείο, που βοηθάει σημαντικά στη θεραπεία της βουλιμίας, αλλά και των υπολοίπων διατροφικών διαταραχών, είναι το ημερολόγιο καταγραφής. Σε αυτό καταγράφει καθημερινώς ο βουλιμικός, τι τρώει και τι πίνει σε ακριβής ποσότητες, τις ώρες, καθώς και τα συναισθήματά του γύρω από το γεύμα. Η τακτική και συνεπής χρήση του ημερολογίου, δρα άμεσα και στοχευμένα, καθώς βοηθάει τον ασθενή να συνειδητοποιήσει τι τρώει, τις ποσότητες που τρώει, καθώς και ποια συναισθήματα τον οδηγούν σε ένα βουλιμικό επεισόδιο. Έτσι εντοπίζονται οι αδυναμίες του και με τη καθοδήγηση και τη βοήθεια του θεραπευτή του, αρχίζει να αποκτά τον έλεγχο στο φαγητό. 

Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό μέρος της θεραπείας, είναι το ψυχοθεραπευτικό, που μπορεί να δουλεύεται ταυτόχρονα με τη διατροφική αποκατάσταση.  Η παρέμβαση σε αυτό το κομμάτι αφορά την τροποποίηση της διαστρεβλωμένης εικόνας σώματος και της δυσλειτουργικής αντίληψης του εαυτού. Εξαιρετικά αποτελέσματα, φέρει η γνωσιακή-συμπεριφοριστική θεραπεία, καθώς μαθαίνει σχετικά γρήγορα ο ασθενής, τρόπους φροντίδας του εαυτού, μεθόδους αντιμετώπισης και επίλυσης των προβλημάτων και των δυσκολιών του, αυξάνεται η αυτοπεποίθηση του και αποκτά σταδιακά τον έλεγχο του εαυτού του. Επίσης η εξήγηση των αρνητικών επιπτώσεων των αντισταθμιστικών μεθόδων στον ασθενή με απώτερο σκοπό τη συνειδητοποίηση και τη διακοπή τους, συμβάλει στην ευαισθητοποίησή του για την αλλαγή. 

Ιδιαίτερα σημαντικό είναι να ενθαρρύνεται ο ασθενής,  για την παραμονή του στο θεραπευτικό πλάνο και σε περιόδους υποτροπίασης, που είναι φυσικό αν υπάρχουν.

Ιδιαίτερα ενθαρρυντικό γεγονός, είναι ότι η θετική επίδραση αυτού του θεραπευτικού σχήματος, φαίνεται να δρα κατά μεγάλο ποσοστό, ακόμη και μετά τη λήξη του. Μάλιστα στις περισσότερες των περιπτώσεων, το συγκεκριμένο μοντέλο, έχει θεραπεύσει οριστικά τη βουλιμία . 

Κλείνοντας, θα λέγαμε ότι το κλειδί της θεραπείας της νευρικής βουλιμίας, βρίσκεται αφενός στην αναγνώριση και αποδοχή του προβλήματος κι αφετέρου στην ένταξη και παραμονή στο θεραπευτικό σχήμα για όσο χρειαστεί.