Ένας κυπριακός γάμος...62 ετών!

Από το Λευκόνοικο...στη Σωτήρα Αμμοχώστου

Ένας παραδοσιακός κυπριακός γάμος έχει σχεδόν πάντοτε τα ίδια ήθη και έθιμα. Μια σχέση ζωής όμως είναι πάντοτε διαφορετική και άκρως ενδιαφέρουσα, αν αναλογιστεί κανείς πως δυο άνθρωποι συνεχίζουν να είναι μαζί 62 ολόκληρα χρόνια!

Ο Χαμπής Καραγιάννης, γεννήθηκε στο Λευκόνοικο στις 19/03/1929 και είναι 88 ετών. Η σύζυγός του, Στυλλού Καραγιάννη γεννήθηκε στη Γύψου στις 15/10/1931 και είναι 85 ετών. Στις 31/10/1955, δύο άγνωστοι άνθρωποι, βρέθηκαν ξαφνικά παντρεμένοι έπειτα από προξενιό, που κατέληξε τελικά σε μια ολόκληρη ζωή. Απέκτησαν μαζί πέντε παιδιά (3 αγόρια και 2 κορίτσια), 15 εγγόνια και 5 δισέγγονα. Συζητώντας λοιπόν με τη κ.Στυλλού, άρχισα να θέτω τις εξής ερωτήσεις, με στόχο να καταλάβω τη διαδρομή αυτών των 62 χρόνων.

Στην ερώτηση, πώς ήταν άραγε η ζωή τότε με πέντε παιδιά και παράλληλα η προσφυγιά, η κ. Στυλλού απαντά :

Πολλές δυσκολίες στις αρχές. Ήρθαμε πρώτα Ξυλοτύμπου ,έχοντας τέσσερα παιδιά και έναν στρατιώτη, και μετά Σωτήρα. Ο άντρας μου στον πόλεμο υπήρξε αγνοούμενος για μια εβδομάδα, τον ψάχναμε στα νοσοκομεία, παντού. Στις 8 μέρες ήρθε κάποιος από τη Σωτήρα (τον οποίο είχε στείλει ο άντρας μου) στη Ξυλοτύμπου για να μας ενημερώσει ότι ο άντρας μου έφτασε με το κοπάδι του στη Σωτήρα και είναι καλά ενώ ο ίδιος ήρθε αργότερα να μας παραλάβει με το αυτοκίνητο και να μας μεταφέρει στη Σωτήρα Αμμοχώστου όπου ζούμε μέχρι και σήμερα.

Πώς κατάφεραν, λοιπόν, να φτιάξουν τη ζωή τους από την αρχή;

Στην αρχή ήταν δύσκολα αλλά είχαμε πολύ βοήθεια απο τους κατοίκους της Σωτήρας, φιλόξενοι άνθρωποι, όπως και στη Ξυλοτύμπου. Ξεκινήσαμε την κτηνοτροφία, την γεωργία, την κασαπική αλλά και το άνοιγμα ενός καφενείου-εστιατορίου με παραδοσιακά φαγητά ( οφτό,μακαρόνια του φούρνου κλπ) τα οποία έφτιαχνα μόνη μου.Το καφενείο προσέλκυσε εκατοντάδες τουρίστες (Γερμανοί, Άγγλοι) και χωριανούς. Υπήρξε αρκετά πρωτοποριακό για την τότε εποχή, το οποίο κράτησε 15 ολόκληρα χρόνια.

Στην ερώτηση, πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα με το πέρασμα του χρόνου και πώς είναι να βιώνει τα γεράματα στη σημερινή εποχή μαζί με τον σύζυγό της,απαντά συγκινημένη : 

Περάσαμε πολλά προβλήματα αλλά δεν απαρνήθηκα ποτέ τον σύζυγό μου. Στάθηκε οικογενειάρχης, δουλευτής, τίμιος, ήταν από καλή οικογένεια, είχα πολύ καλά πεθερικά.

[Πορτραίτο της κ.Στυλλούς σε νεαρότερη ηλικία]
 

Για τον σύζυγό της, αναφέρει :

Αν και το παρατσούκλι του κ. Χαμπή ήταν ‘’Κολοσσιάτης’’ (από το Κολόσσι Λεμεσού) λόγω του δυναμικού του χαρακτήρα, πάντα προτεραιότητά του ήταν τα παιδιά του. Γνωστός υπήρξε (μέχρι και σήμερα) και ως ‘’Μουστάτζιν'' λόγω του μουστακιού του, το οποίο δεν αποχωρίστηκε ποτέ παρά τα πειράγματα της οικογένειας, των συγγενών και των φίλων.

[Ο κ.Χαμπής, σε νεαρότερη ηλικία]

Ζητώντας, να μου δώσει, μια συμβουλή για τους νέους της Κύπρου και τη γνώμη τους για το γάμο, μου απαντά  :

Ειμαστε ίσοι αλλά να υποχωρεί πάντα κάποιος. Να μην εγκαταλείπεις τον αγαπημένο σου στα δύσκολα. Τον φροντίζω, τον αγαπώ γιατί πρόσφερε στην οικογένεια,ήταν δουλευτής!

‘’Για να του ανταποδώσω την προσφορά του, τον προσέχω τώρα που με έχει ανάγκη. Στα δύσκολα σταθήκαμε ο ένας στον άλλον.’’

Πολύ συγκινημένη, μετά τη συζήτηση, ξεκινά να μου διηγείται κι άλλες ιστορίες, ευχάριστες αλλά και δυσάρεστες...

Ακούγοντας, λοιπόν, την ιστορία τους και κοιτάζοντας αυτούς τους δύο ανθρώπους, βλέπεις στα μάτια τους ότι τίποτα δεν είναι εύκολο, ανα πάσα στιγμή μπορεί να χρειαστεί να ξεκινήσεις από το μηδέν και τίποτα δεν μπορεί να σου χαριστεί τόσο απλά χωρίς προσπάθεια. Είδα όμως στα μάτια τους, την υπομονή, την αληθινή αγάπη και συμπαράσταση  ο ένας στον άλλον, παρά τα χρόνια που έχουν περάσει. Ίσως η πραγματική αγάπη και η συντροφικότητα να είναι αυτό : να είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον, στα εύκολα αλλά κυρίως στα δύσκολα γιατί αποφασίσαμε να είμαστε ενωμένοι μέχρι το τέλος...

Για κάποιους μπορεί αυτή να είναι απλά μια ακόμα ιστορία. Για μένα, είναι η ιστορία ζωής του παππού και της γιαγιάς μου...