Η ηρωίδα της Ταύρου

Ανδρούλα Χριστοδούλου

Η Ταύρου είναι κοινότητα της κατεχόμενης από τους τούρκους κατακτητές το 1974, Καρπασίας.

Γεωγραφική Θέση: Βρίσκεται 33 χλμ βόρεια της πόλης της Αμμοχώστου.
Πληθυσμός: Το 1960 κατοικούσαν στην κοινότητα Ταύρου 311 Έλληνες και 1 Τούρκος.
Χριστιανικοί Ναοί: Στα όρια της κοινότητας αυτής βρίσκεται η εκκλησία Αγίου Σεργίου και Βάκχου καθώς και το εξωκλήσι Αγίας Παρασκευής.
Σχολεία: Στο ελληνικό Δημοτικό Σχολείο που λειτουργούσε εδώ πριν την τουρκική εισβολή φοιτούσαν κατά το σχολικό έτος 1973-1974, 39 μαθητές.
Συνέπειες Τουρκικής Εισβολής: Κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, η κοινότητα καταλήφθηκε από τον τουρκικό στρατό με αποτέλεσμα να εκτοπιστούν όλοι οι Έλληνες κάτοικοί της. Έκτοτε, οι τουρκικές δυνάμεις κατοχής και η παράνομη κατοχική διοίκηση εμποδίζουν την επιστροφή τους. 

Έτσι το όμορφο χωριό από κόκκινο αίμα ξεχείλισε το 1974. Μια τραγική ιστορία της ηρωίδας της Ταύρου. 

Ήταν 1.15 μ.μ εκείνης της ημέρας του Αυγούστου το 1974 που έμελλε να γίνει τόσο εφιαλτική για την οικογένεια του φτωχού καρραγωγέα Χριστοδούλου Ιωάννου, από την Ταύρου Καρπασίας. Η μπότα της τουρκικής κατοχής έριξε ήδη το μικρό χωριό όπως και όλη τη γραφική Καρπασία σε μια νεκρική σιγή που την έκανε ακόμη πιο καθολική και ανυπόφορη η ζέστη του μεσημεριού.

Τα στρατεύματα των επιδρομέων, διηγούνται τώρα πρόσφυγες από το χωριό, είχαν ήδη περάσει από εκεί. Τώρα επικρατούσε μια παράξενη ηρεμία, μετά τη θύελλα. Η ανησυχία, όμως, δεν εγκατέλειπε τους κατοίκους που είχαν παραμείνει. Σαν κάτι να προμηνύετο. Ξαφνικά τρεις Τούρκοι στρατιώτες εμφανίστηκαν με στρατιωτικό όχημα στον κύριο δρόμο. Διέσχισαν την Ταυρού και πήραν το δρόμο για τη Βουκολίδα, νοτιότερα. Ύστερα από λίγο επέστρεψαν. Στο ανώγι ενός φτωχικού σπιτιού είδαν τρία κορίτσια 19, 17 και 15 χρονών, ορφανά από πατέρα. Ήταν κόρες του Χριστόδουλου Ιωάννου, ο οποίος πέθανε λίγα χρόνια πριν.
Η οικογένεια αυτή είχε 10 παιδιά. Τα μεγαλύτερα αγόρια έλειπαν στις ελεύθερες περιοχές,  έτσι οι τρεις Τούρκοι στρατιώτες, όλοι ένοπλοι, όρμησαν προς την σκάλα. Ένας από αυτούς με προτεταμένο το όπλο πήρε θέση στην είσοδο. Οι άλλοι δύο χύμηξαν μέσα. Τρεις γυναικείες κραυγές τάραξαν την ανήσυχη ηρεμία που απλωνόταν σε όλο το χωριό. Οι λιγοστοί γείτονες βγήκαν έξω αναστατωμένοι. Είδαν τον ένοπλο στην είσοδο του ανωγιού. Κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο… Δεν μπορούσαν τίποτε να κάμουν εκτός από του να πονούν και να δακρύζουν. Η τραγική μάνα των τριών κοριτσιών βρέθηκε τη στιγμή εκείνη, δυστυχώς, στο ισόγειο. Άκουσε τις αγωνιώδεις κραυγές των θυγατέρων της. Ήταν σαν να σχίστηκε σε τρία κομμάτια η καρδιά της. Το μόνο που πρόφτασε ενστικτωδώς να κάμει ήταν να καλύψει κάτω από τα χέρια της, τις μητρικές αυτές φτερούγες τα άλλα της παιδιά. 

Στα λίγα αυτά λεπτά οι δυο από τις τρεις κόρες, η μεγαλύτερη και η μικρότερη, κατάφεραν να ξεφύγουν. Η πονεμένη μάνα ανέπνευσε. Μια ελπίδα άρχισε να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της. Ήθελε τόσο πολύ να τις αγκαλιάσει. Δεν πρόφτασε να αγκαλιάσει την 17χρονη, την έριξαν στο πάτωμα και προσπάθησαν να την βιάσουν μπροστά στα μάτια όλης της της οικογένειας. Η Ανδρουλα μαχήτρια δεν τους άφησε έτσι τρεις πυροβολισμοί έσεισαν το φτωχικό σπιτικό, όλη τη γειτονιά, όλο το χωριό Ταυρού. Κι αμέσως μετά άλλοι τρεις. Η δεκαεπτάχρονη Αντρούλα της, μαθήτρια σχολείου Μέσης Παιδείας, έπεφτε νεκρή. Δεν μπορούσε να ανεχθεί την ατιμία των βαρβάρων.  Έπειτα αφού την σκότωσαν έφυγαν. Τότε ένα από τα μικρότερα αγόρια ο 11 χρόνος Σωτήρης ξέφυγε και έτρεξε προς το χωριό τρομοκρατημένος και φώναζε. Μέλη των Ηνωμενων Εθνών άκουσαν τις φωνές του όμως οι βάρβαροι επέστρεψαν με τρακτέρ και την έβαλαν μέσα στην κούπα σαν το σκυλί, έτσι έκλεψαν το άψυχο πτώμα και η οικογένειά της αδύνατεί να την βρει ακόμα μέχρι και σήμερα (2018), 44 χρόνια μετά. 

Τα λείψανα της τότε 17χρόνης Ανδρούλας δεν βρέθηκαν ακόμα πάρα τις προσπάθειες της οικογένειας να βρεθούν, έτσι θέλουμε να ακουστεί η ιστορία της και ίσως κάποιος ενδιαφερθεί να μας δώσει πληροφορίες για το που μπορεί να βρίσκετε θαμμένη.