Νίκος Παπάς: O άνθρωπος πίσω από το ίδρυμα που επιχορηγεί άπορους φοιτητές

αλληλεγγύη και συμπαράσταση προς πάσχοντες συνανθρώπους μας

 Κατάγεται από το χωριό Λαζανιά και είναι ο πρόεδρος του «Ιδρύματος Αθηνά Μαρία Παπά».

Ποιος είναι ο σκοπός του Ιδρύματός σας κ. Παπά;
Το πολιτιστικό φιλανθρωπικό  «Ίδρυμα Αθηνά Μαρία Παπά» ιδρύθηκε το 2003. Το Ίδρυμα βραβεύει παιδιά Δημοτικών, Γυμνασίων και Λυκείων και επιχορηγεί άπορους φοιτητές. Στα Δημοτικά, η βοήθεια δίνεται συνήθως στους Συνδέσμους Γονέων και Κηδεμόνων. Στα Γυμνάσια παρέχουμε ετήσια οικονομική βοήθεια με το ποσό των €300 και στα Λύκεια με το ποσό των €500 για τρία συνεχή χρόνια. Στα σχολεία η βοήθεια δίνεται σε παιδιά που κατά τη διάρκεια της σχολικής τους ζωής έχουν επιδείξει αλληλεγγύη, συμπαράσταση σε πάσχοντες συνανθρώπους μας ανεξαρτήτως βαθμολογίας. Η επιλογή των παιδιών γίνεται σε συνεργασία με τις Διευθύνσεις και τους Συνδέσμους Γονέων και Κηδεμόνων των Σχολείων. Στους/στις φοιτητές/τριες παρέχεται ετήσια το ποσό των €1000. Επενδύουμε στα παιδιά, γιατί αυτά είναι το μέλλον της πατρίδας μας.

Πώς αποφασίσατε να ιδρύσετε το «Ίδρυμα Αθηνά Μαρία Παπά»;
Είμαι ιδρυτικό μέλος του Αγίου Στεφάνου από το 1970 και 30 χρόνια γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου. Η εμπλοκή μου με το Ίδρυμα με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πόσο σημαντική είναι η βοήθεια προς αυτά τα παιδιά. Θυμάμαι ότι πριν την εισβολή κανένας δεν επισκεπτόταν το ίδρυμα, γι’ αυτό και με παράκλησή μου μέσω του Τύπου ζητούσα να επιδείξουν ενδιαφέρον οι συμπολίτες μας. 

Λυπούμαι να σας πω ότι κανένας δεν ενδιαφέρθηκε εκτός από μία κυρία, που ονομαζόταν κ. Μαρούλα Ζήνωνος, η οποία δυστυχώς έχει πεθάνει. Ήταν εισαγγελέας στις βάσεις και κόρη του πρώην Δημάρχου Λεμεσού, Αλέκου Ζήνωνος. Ήταν το μοναδικό άτομο που προσέφερε βοήθεια. Μετά, το1974 άρχισαν να επισκέπτονται το ίδρυμα  σχολεία και κάποιοι Σύλλογοι μία φορά τον χρόνο, κυρίως τα Χριστούγεννα. 

Αργότερα ο Θεολόγος και Γυμνασιάρχης, κ. Ανδρέας Ιεροδιακόνου, με τον «Σύνδεσμο Κυριών Αγία Ταβιθά» της ενορίας  Αγίας Ζώνης άρχισαν να έρχονται στο ίδρυμα μία φορά τον μήνα και να φέρνουν στα παιδιά το φαγητό για το δείπνο τους. «Ο Σύνδεσμος Κυριών Αγία Ταβιθά» συνεχίζει να επισκέπτεται τα παιδιά κάθε εβδομάδα φέρνοντας και σερβίροντάς τους φαγητό.

Επίσης, ανέλαβε τα έξοδα για την ανέγερση μίας μικρής εκκλησίας, χωρητικότητας περίπου 50 ατόμων, στην αυλή του ιδρύματος, αφιερωμένη στην Αγία Ταβιθά και στον Άγιο Στεφάνο. Είχα διορισθεί μέλος της επιτροπής ανεγέρσεως του ναού από τον τέως Μητροπολίτη Λεμεσού. Εδώ και 30 χρόνια περίπου είμαι ο Ταμίας της εκκλησίας. Ό,τι εισπράττουμε, μέχρι το τελευταίο σέντ το στέλνουμε στο Ίδρυμα «Άγιος Στέφανος».

Πιστεύετε ότι έχει αλλάξει σήμερα η κατάσταση, όσον αφορά τα άτομα με ειδικές ανάγκες; Τι άλλο  πρέπει να γίνει;
Έχουν καλυτερεύσει σήμερα τα πράγματα. Για παράδειγμα, πριν το 1970 δεν παίρναμε καθόλου βοήθεια από το κράτος. Μετά το 1970 παίρναμε £2000 τον χρόνο, το 1980 πήραμε £5000 και το 1990 πήραμε £15000. Τα έσοδά μας αυξήθηκαν προοδευτικά. Τα έξοδα, όμως, είναι πάρα πολλά. 

Η κοινωνία έχει ευαισθητοποιηθεί. Πιο πολλά άτομα επισκέπτονται το ίδρυμα και δείχνουν ενδιαφέρον. Βέβαια υπάρχουν πάντα περιθώρια βελτίωσης. 

Στο παρελθόν οι πολίτες αντιμετώπιζαν τα άτομα με αναπηρίες με απαξιωτικό τρόπο. Το ίδρυμα αρχικά ονομαζόταν Ίδρυμα καθυστερημένων παιδιών Λεμεσού, αργότερα μετονομάστηκε «ίδρυμα Άγιος Στέφανος». Υπήρχε, επίσης, η Σχολή ασκησίμων παιδιών Λεμεσού, η οποία μετονομάστηκε σε «Σχολή Αποστόλου Λουκά». Έχει καλυτερεύσει η κατάσταση, αλλά απομένουν να γίνουν πολλά. Μπορώ να σας πω απίστευτες ιστορίες.

Θέλετε να μας πείτε μία ιστορία; 
Ένας πατέρας δε θυμάμαι αν το γεγονός συνέβη πριν ή μετά το 1974- μας έφερε ένα αγοράκι 12-14 ετών από ένα χωριό της επαρχίας Λευκωσίας και μας είπε πως αρραβώνιασε την κόρη του με έναν νεαρό, ο οποίος αγνοούσε ότι η κοπέλα είχε αδελφό με σύνδρομο Down.  Όταν, όμως το έμαθε, αμέσως εγκατέλειψε την αρραβωνιαστικιά του. Ο πατέρας, λοιπόν, της κοπέλας έφερε το αγόρι στο Ίδρυμα Άγιος Στέφανος, για να μπορέσει να παντρέψει την κόρη του. Τόσο έντονη ήταν η προκατάληψη!

Άλλη περίπτωση ήταν όταν ένα νεαρό ανδρόγυνο απέκτησε παιδί με νοητική υστέρηση και ο σύζυγος εγκατέλειψε το σπίτι του. Τελικά, ανέλαβαν ο παππούς και η γιαγιά από τη μητέρα να μεγαλώσουν το παιδί, για να επιστρέψει ο γαμπρός τους στη γυναίκα του.

Ποιο μήνυμα  θέλετε να μας στείλετε;
Περισσότερη κατανόηση στα άτομα με αναπηρίες, περισσότερη κατανόηση στους γονείς τους, περισσότερη στήριξη, αλληλεγγύη και συμπαράσταση προς πάσχοντες συνανθρώπους μας.

Πηγη:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΛΕΜΕΣΟΣ